ჭორისტანი

ჩემი სოფლის ბათქაშჩამოცვენილ კანტორაში ბოლოს როდის ჩატარდა კონცერტი, ბევრს ალბათ არც ახსოვს. აქ ერთ ქუჩაზე 2 კომპიუტერი მოდის და ისიც ინტერნეტის გარეშე. ჩემს სოფელში ზოგჯერ არა აქვთ პური და უფრო ხშირად აკლიათ სანახაობა…

და აი, წელიწადში, წელიწადნახევარში, იშვიათად ნახევარ წელიწადში ერთხელაც ხდება ამბები, რომელიც ასეთ მოსაწყენ, ყოველდღიურ რუტინას ახალისებს: ვიღაც “გაბოზდება”, ვიღაც უქმროდ ორსულდება, ვიღაც ცოლს მიატოვებს… და უკვე მორიგი სერიალის მერე, დასაძინებლად კი აღარ მიდის ხალხი, შეთქმული გამომეტყველებითა და ირონიული ღიმილით განიხილავს ახლადგამსკდარ შემთხვევას უკანასკნელ დეტალებამდე. იქ ვიღაც გაიხსენებს, რომ ჯერ კიდევ ერთი წლის წინ დაეჭვდა, იმიტომ რომ უცნაურ ადგილას გადაეყარა აწ უკვე სახელგატეხილ პერსონას, მეორე სოფლის წარსულიდან ამოქექავს ტყუილ-მართალ ანალოგს, მესამე ბრალდებულის ოჯახს გადასწვდება და არჩევენ, არჩევენ, არჩევენ…

ჩემს სოფელში წარსულს არ ივიწყებენ და არასდროს პატიობენ. ღვარძლიანობის გამო კი არა, უბრალოდ იმის გამო, რომ ეს ისტორიული ამბები თაობიდან თაობას გადაეცეს და მათი ცხოვრების მოსაწყენი საღამოებიც გაახალისოს. აი, ის საათები რომ შეუვსოს, კურიერიდან დაწოლამდე რომ არის დარჩენილი (ხუთშაბათის გარდა, ხუთშაბათს პროფილია).

ზეპირსიტყვიერებისადმი ასეთი პატივისცემის გამო, მე ვიცი, რომ ჯერ კიდევ ჩემ დაბადებამდე ვინმე გულნარა ნათესავისგან დაორსულდა და სანამ მშობიარობამ არ უწია, ამას ვერავინ მიხვდა. პოლიკლინიკაში მთელი შეშფოთებული მეზობლობა გაჰყოლია ახალგაზრდა გოგოს, რომელიც საშინლად ავად იყო და მიზეზს ვერავინ ხვდებოდა. მაგრამ როცა ექიმმა საიდუმლოს ფარდა ახადა, სოფელიც ნელ-ნელა გაიპარა საავადმყოფოს მისაღებიდან .

მე განაგონი მაქვს, რომ თავადიშვილი ზესლანდარი ისე დაჩაჩანაკებულა, რომ ქოხში მცხოვრები ტანსაც კი არ იბანდა. როცა გოგონა გაუთხოვდა და ახალ მოყვრებს დღე-დღეზე უნდა მოენახულებინათ, მეზობლები მისცვივდნენ და გულმოდგინედ გახეხეს, ამის შემდეგ სუფთა ზესლანდარმა თურმე სამი დღე-ღამე გადაბმულად იძინა.

მე შევიტყვე, რომ ხუთი შვილის დედამ ოჯახი მიატოვა და საყვარელს გაჰყვა, შუა გზაში თავად ის მიატოვეს და მშობლებთან მოუწია დაბრუნება. თურმე მისი უმცროსი ბიჭი ჭიშკარს მიკრული ელოდა და კითხულობდა: “ხომ ქუმუურც დედა?”

მე ვიცი, ახლა რომ ბუზს არ დაისვამს თავზე ის  ნინელი, ადრე ბაბუაჩემის ძმის საყვარელი იყო და გაგანია მუშაობის დროს სატრფოები კისკისით დარბოდნენ მაგიდის გარშემო…

კიდევ ბევრი სხვაც მოუყოლიათ: ადამიანის დაუფიქრებლობის, ქარაფშუტობის, შეცდომების, ნაკლის ნიმუშთა თაიგულები. ისინი მთელმა სოფელმა შეკრიბა, ისინი მთელ სოფელს აერთიანებს! ყოველ შემთხვევაში იმ ნაწილს მაინც, თავად რომ არ შეხებია და ამიტომაც თავი უბადრუკ ცოდვილებზე უკეთესი ჰგონია. არადა რომ იცოდეს,  რა უბედურ დღეში ჩავარდებოდა ამ ზადიანი ადამიანების გარეშე.

ჰოი, ქარაფშუტებო, გარყვნილებო, ბოზებო, შვილების გამყიდველებო, მოღალატეებო, ნუ გასწირავთ ამდენ ადამიანს! იბოზეთ, აჩინეთ და ყიდეთ შვილები, ცხოვრება გაუმწარეთ ოჯახს, იქურდეთ, მოკალით… მოისხით მადლი, ჩემს სოფელში ისევ აკლიათ პური და არ ჰყოფნით სანახაობა!

ჩართვა “ნეტოთახიდან”

ისინი ბევრნი არიან, ჩემს გარშემო სხედან, მონიტორს თვალს არ აცილებენ და მკაცრი სახით კრეფენ ტექსტებს… მომავალი იურისტები, დიდი მეცნიერები, პოლიტიკოსები… მოკლედ, სერიოზული ქალები. არადა, დარწმუნებული ვარ, ეზოში მუხლებდაკაწრულები რომ დარბოდნენ, მაშინ ყველას მსახიობობა უნდოდა. აი, იმ მაგარ კინოებში ლამაზი ბიჭების კოცნა და თვალების დახუჭვა ამ დროს. მერე ალბათ გადაიფიქრეს და სრულიად უმტკივნეულოდ შეელივნენ ოცნებას. აი, მე კი…

მეექვსე კლასში ჩემში დაფარული არტისტული ნატურის გამოვლენის შანსი მომეცა. უფრო სწორად, მე ჩავთვალე, რომ ტელევიზორში გასული რეკლამა; 4-დან 12 წლამდე ბავშვებს რომ იწვევდა სატელევიზიო ფილმში გადასაღებად, რაღაც ზებუნებრივი ნიშანი იყო, პირველი ნაბიჯი ოსკარისკენ მიმავალ გზაზე. მე ხომ უკვე უამრავი ზღაპრული ისტორია წამეკითხა სინჯებზე შემთხვევით მოხვედრილ გოგონებსა და ბიჭუნებზე, რეჟისორი რომ შეამჩნევდა და ყვირილით შესძრავდა სტუდიას: ევრიკა, აი, ისიც!

ეჰ, რა სათუთი და მეოცნებე ვიყავი…

ტელევიზორში მითითებულ მისამართზე მე და ჩემი და ერთად წავედით, მანამდე კი ვაგზლის ბაზრობაზე კაბა ვიყიდე, უჯრულა, ჯინსისგულმკერდიანი (კაბას, სავარაუდოდ, ჩემი მსახიობური გარეგნობისთვის უნდა გაესვა ხაზი, თუ რა იყო, არ ვიცი). სტუდიაში კაცი დაგვხვდა, ოღონდ ფანტაზიებში წარმოდგენილ რეჟისორს ოდნავადაც არ ჰგავდა. ძალიან უსიმპატიო იყო, ბოროტ ძიებს რომ ასახიერებენ ფილმებში იმდაგვარი, შემაძრწუნებელი ღიმილით. ამ კაცმა ერთი კვირის მერე ჟიურისთან გასაუბრებაზე დაგვიბარა. თან გამაფრთხილა, რომ მათ წინაშე უნდა მეცეკვა,მემღერა და ლექსი წამეკითხა.

გავიდა ის კვირაც როგორც იქნა. გასაუბრებაზე მშობლებთან ერთად მივედი და ცოტა არ იყოს შევცბი, მე ვიყავი ყველაზე უფროსი და ამდენ ხითხითა, კივილა, მხტომელა ბავშვებში ჟირაფივით ამოწვერილი და უდაბნოს ყვავილივით სევდიანი. შეიყვანეს პირველი ოთხეული, მერე მეორე, მერე მესამე… ვზივარ მოსაცდელ ოთახში და გული ყელში მებჯინება, ამ ერთ კვირაში ნასწავლ ლექსს ვიმეორებ და შიშით ველი გამოძახებას. და ეს დროც დადგა.

შევედი 5–6 წლის ბავშვებთან ერთად, ჯერ ერთი გავიდა ჟიურის წინ, მეორემაც წარმოადგინა თავი და მეც ავდექი. სახელი და გვარი ჩაიწერეს და იმღერეო. დარწმუნებული არ ვარ, ვიცოდი თუ არა მაშინ, რა არის სმენა და, საერთოდ, რომ ის საჭიროა სიმღერის დროს. მაგრამ ჟიურიმ “სულიკოს” დაწყებისთანავე მიმახვედრა, რომ ჯობდა ამის შესახებ მცოდნოდა… ახლა ქართული იცეკვეო, ეს როგორღაც გავახერხე და მერე ლექსის სათქმელადაც მოვიღერე ყელი. ლადო ასათიანს რომ გაეგო, რა დღეში ჩამაგდებდა მისი ლექსი, ალბათ არას დიდებით არ დაწერდა “საქართველოშის”. მეორე სტროფს ვამთავრებდი, როცა გონებამ საფრთხის სიგნალი მომცა, მესამე სტროფი ტვინის რომელიღაც ლაბირინთში ჩაკარგულიყო და არაფრით არ მოინდომა იქიდან ამოსვლა. გავჩერდი და სასოწარკვეთილი მივაშტერდი დამსწრეებს. ერთ–ერთმა ქალმა (დაილოცოს მისი გვარი) “ყველაფერი არ დაკარგულას” დასანახვებლად დამიძახა და უკანასკნელი დავალება მომცა, ტაშს შემოვკრავ რიტმულად და გაიმეორეო. აი, ეს კი შევძელი ზედმიწევნით კარგად! (მერე რა, რომ მეორე ცდაზე)

სტუდიიდან განადგურებული გამოვედი, ათი დღის თავზე, მეორე ტურში გადასულთა სიის სანახავადაც მხოლოდ იმიტომ გავუშვი მამა, რომ მეუბნებოდნენ, ისეთი გაოცებული და დაბნეული სახე გქონდა, შეიძლება ასეთი გმირი სჭირდებოდათ და დაგიძახონო . რა თქმა უნდა, სიაში არ ვეწერე.

* * *

უნივერსიტეტის მეორე კორპუსის ინტერნეტ-ოთახში კი ისინი სხედან: მომავალი იურისტები, დიდი მეცნიერები, პოლიტიკოსები… მოკლედ, სერიოზული ქალები. არც იციან, რომ შუა რიგის მესამე მერხთან ჩამქრალი ვარსკვლავი ზის, არშემდგარი “არტისტკა”!

ჰიპოთეზა

თუ:

სახლში საგულდაგულოდ იკეტება ყველა ონკანი და ირაზება აბაზანის კარი…
პერიოდულად უცნაურ ადგილებზე პოულობთ ცოცხსა და აქანდაზს;
ცალი საყურე ყოველთვის გაკლიათ…
სახის კრემის ქილაში გაურკვეველი წარმოშობის შავი ლაქებია…
თქვენს ქსეროქსებზე აღმოჩენილია ხაზები და ფიგურები (სავარაუდოდ, ადგილი აქვს ადამიანის გამოსახვის მცდელობას)…
სხვებს თქვენი მობილურიდან თქვენგან დამოუკიდებლად ეგზავნებათ ცარიელი მესიჯები ან შეტყობინება დაშიფრული ტექსტით: errr222hvj//…
უკვე მეასედ გიწევთ მახინჯი, მწვანე დათვის სიმღერის მოსმენა კომპიუტერში…
მისაღები ოთახის შუაში გდია სუფრის კოვზი…
თქვენს პომადას აწებია პატარა წამწამი…
გატეხვის შესაძლებლობის მატარებელი ყველა ნივთი უფრო და უფრო მაღლა ინაცვლებს კარადაში…
ტანსაცმლის საშრობ თოკზე 40 სანტიმეტრიანი წითელი რეიტუზი ჰკიდია…

სავარაუდოდ:

თქვენთან პატარა ქალი ცხოვრობს!

Mondscheintarif (2001)

ამხელა შუალედების მერე როცა ვხსნი ვორდპრესის ფანჯარას, უხერხულობის გრძნობა მიპყრობს. თითქოს მიტოვებულ სახლში შევდივარ – ნესტიანი კედლებიდან აბლაბუდებს ვაშორებ, ხელის გულებით ვწმენდ მტვრის სქელ ფენას და ახალი პოსტისათვის ადგილს ვასუფთავებ. ამ ხნის განმავლობაში, დასაწერი თემები მიდიოდნენ და მოდიოდნენ, მახსენდებოდნენ და მავიწყდებოდნენ… ახლაც ვერ ვიტყვი, გენიალურმა აზრმა შემიპყრო და იმიტომ-მეთქი, უხერხული დუმილის დასარღვევად უფრო ვწერ ამ პოსტს.

პოსტი Mondscheintarif-ს ეძღვნება, ახლახან ნანახ მელოდრამას. გერმანული ფილმები კი (ყოველ შემთხვევაში, ის მცირე რაოდენობა, რაც მე მინახავს), ჩვეულებრივ ხალხზეა: არც ისე ლამაზებზე, არც ისე ჭკვიანებზე, არც ისე წარმატებულებზე… აქ ადამიანებს ზედმეტი კილოგრამები აწუხებთ და ცელულიტიც კი აქვთ. ანუ გერმანული ფილმები ზოგადად და ეს ფილმი კონკრეტულად, დედამიწის მოკვდავ მცხოვრებლებზეა და არა, ჰოლივუდის მსგავსი, უცხო პლანეტის ბინადრებზე.

ფილმში დიალოგებს მონოლოგები ცვლის, უფრო სწორად, მონოლოგი მთელს ფილმს გასდევს, დიალოგები უფრო ცოტაა. მონოლოგების ავტორი კი მთავარი გმირი გოგოა – კორა. აი, ზუსტად ის, არაფრით გამორჩეული. მაგრამ ჩვეულებრივი გოგოს ჩვეულ საფიქრალს და განცდებს კი არაჩვეულებრივად გადმოსცემს.

მელოდრამა ვახსენე და, რა თქმა უნდა, ფილმში არის მთავარი გმირი მამაკაციც, რომელსაც კორა ცოტა არ იყოს უხერხულ სიტუაციაში გაიცნობს. გინეკოლოგთან ცისტიტის გამო მისულს, თავისი ექიმის შემცვლელი “პრინცი” დახვდება – ექიმი დანიელი. ეს მომენტიც წმინდად ქალური თვალით არის დანახული, აკვირდება აღფრთოვანებული გოგო ამ შესანიშნავი კაცის შესანიშნავ ხელებს და წარმოიდგენს როგორ ეფერებიან ეს ხელები. (აღიარეთ, გექნებოდათ ასეთი ფიქრები! მე პირადად, მაქვს კაცის “რჩეული” სხეულის ნაწილი – ფართო ბეჭები. სულ რომ არ მყავდეს სახეზე ნანახი, უკნიდან შემჩნეული ასეთი ბეჭები ავტომატურად განმაწყობს მათზე თავის დასადებად. როგორც დიდი მაკდონალდსი იტყოდა: მმმმაგარია!) აბა, როგორ წარმოგიდგენიათ, ოცნების მამაკაცთან ცისტიტზე საუბარი? კორაც ექიმთან ვიზიტის მიზეზად რაღაც სისულელეს დაასახელებს და ასე გამოძვრება.

ოოო, მეორეჯერ კიდევ უფრო უხერხულ სიტუაციაში გადაეყრებიან ერთმანეთს! მაგას არ მოგიყვებით, უყურეთ!

რაც მომეწონა ამ ფილმში, ისაა, რომ ყველა ქალი აღმოაჩენს მთავარ გმირთან საერთოს. რაზე ფიქრობ, როცა “ის” აღარ რეკავს? იმაზე ხომ არა, რომ შეიძლება ნომერი დაკარგა, შეიძლება უბედური შემთხვევა მოხდა, ან სულაც იმიტომ არ რეკავს, რომ ახლობელი დაეღუპა? იმის დაშვება ერთი წამითაც არ შეიძლება, რომ დარეკვაზე არც უფიქრია. ბოლოს კი, მაინც გარდაუვალი ხდება ის აზრი, რომ ყველაფერი შენი ბრალია, თუნდაც ამ წყეული, ზედმეტი კილოგრამების! მაგრამ კორას საბედნიეროდ, ამ შემთხვევაში დანიელი დარეკავს და მესამე, გადამწყვეტი შეხვედრაც შედგება, უკვე ოფიციალური პაემნის სახით.

ქალები ამ ფილმში თქვენს დაქალსაც აღმოაჩენთ. იმას, ყოველთვის ყველაფერში თქვენზე უფრო გამოცდილი რომ არის და მუდამ კაცებთან ურთიერთობის დაუწერელ კანონებს გასწავლით. რა თქმა უნდა, პირველი პაემნისთვის მზადების მომენტში დაქალი კორასთანაა და დარიგებებს არ იშურებს. შეიძლება ის მომენტიც ნაცნობად გეჩვენოთ, როცა შეხვედრაზე გასვლამდე, კორა წინასწარ წერს ბარათზე “პრინცთან” შესაძლო სასაუბრო თემებს. ეს ბარათი ლამის პაემანსაც კი ჩაუშლის!

ქალური ფანტაზიებით გაჯერებული რომანტიკული წარმოსახვებიცაა ფილმში. არ დავიჯერებ, რომ არ გქონიათ! მე სულ ცხენებზე მოჯირითეებად წარმოვიდგენდი ჩემს თავსა და რჩეულებს. ერთხელაც არ ამიხდა…

ეს არ არის რევიუ, ციტატების დასაზუსტებლად ხელახლაც კი არ გადამიხვევია ფილმი. უბრალოდ ემოციას გიზიარებთ მამაკაცებს, იმისთვის, რომ ნახოთ და ბოლოს და ბოლოს მიხვდეთ, როგორ აზროვნებენ ქალები. მოგმართავთ, თქვენც: არც ყველაზე ლამაზებო, არც ყველაზე ჭკვიანებო და არც ყველაზე წარმატებულებო, ნახეთ! ეს ფილმი ჩვენზეა, ჩვეულებრივ ქალებზე.

რაც შეგეხებათ, “ბედის საჩუქრებს”, სჯობს არ უყუროთ, მაინც არ მოგეწონებათ :P

P.S. სამწუხაროდ, რატომღაც გადმოსაწერ ლინკს ვერ ვდებ, ფილმი შეგიძლიათ ნახოთ allmovies.ge-ზე, მელოდრამის განყოფილებაში.