პეპელა სახელად – კამპა

ეს პოსტი წარმოადგენს საკონკურსო ნამუშევარს ბლოგერების კონკურსისთვის “პეპელა სახელად – კამპა.”.

დღე პირველი

დგას ტუალეტის სარკმლიდან შემომავალი სავსე მთვარის შუქით ნახევრად განათებული და გახდას იწყებს. მოძრაობები გამოზომილი აქვს, ამის მერე ის, ამის მერე ეს, ჯერ შარვალს ჩაიწევს კოჭებამდე, მერე ხალათის უზარმაზარი გულისპირიდან მხრებს ამოწურავს და თითქოს პარკუჭიდან ძვრებოდეს, ისე იკლაკნება. როცა უკვე ყველაფერი იატაკზე უცურდება, ერთხელაც ამოსწევს, ოდნავ აიქნევს ტერფებს და ფეხშიშველა გადის დერეფანში. ნახევარრკალად მოკუმშული ხელებით ვარდისფერკერტიან კონუსებს იფარავს და კაფელის ხაზიდან გადაუხვევლად მიემართება დარბაზისკენ, ვიწრო დერეფანს თავისუფლად გადის, ღია ჰოლში გასულს კი უკვე ჩასაფრებული სანიტრები ესხმიან თავს. პირველ რიგში, პატარა შავ სამკუთხედს უფარავენ პირსახოცის მოკლე სახვევით, მერე დიდ, თეთრ მაისურსაც გადააცვამენ და სანამ კივის, შპრიცით წამლის შეყვანასაც ასწრებენ. დარბაზიდან ისმის თავშეუკავებელი ხითხითი, აღგზნებული ბღავილი და ქალის წყევლა. ნახევარ საათში ყველაფერი წყნარდება და ისიც დილამდე ჭერსმიშტერებული გაოცებული თვალებით წევს გახამებულ თეთრეულზე.

* * *

კამილა ერთი წლის წინ მოიყვანეს, იმ ფაშფაშა ქალმა, პარკში ჩახუთული ხორცის სუნი რომ ასდიოდა, თქვა, რომ გოგოს ღამეული შიშველი ვოიაჟები მთელი უბნის მყუდროებას არღვევდა. ის, რასაკვირველია, არც უხსენებია, როგორ შეუსწრო მინასაკრულ საკუთარ ქმარს, კიდევ ბევრი მისნაირის მსგავსად რომ უთვალთვალებდა გოგოს და რაღაცას სცრიდა კბილებში.

ასე ხდებოდა დაახლოებით თვეში ერთხელ, “ჭუპრობისას”, როგორც ჩაინიშნა სათვალინმა ფსიქიატრმა ტყავისყდიან დავთარში. ეს იმის ნიშანი იყო, რომ მთელს მეორე და მესამე დღეს გოგო “იფრენდა”, ანუ, უტყვად ირბენდა ოთახიდან-ოთახში ხელების ქნევით, ასე 11 საათამდე.

მერე რამდენიმე წუთით ტუალეტში შეიკეტებოდა და ისევ სრულიად შიშველი გამოდიოდა გარეთ.

სათვალიანმა ფსიქიატრმა ფსიქიკური აშლილობებისადმი მიძღვნილ სიმპოზიუმზე თქვა, რომ გოგო, სავარაუდოდ, ტუალეტში გადამალულს ტოვებდა წარმოსახულ ფრთებს, ღამით ფრენა არ შეეძლო.

დღე მეორე

აქამდე არასოდეს უნახავს. საავადმყოფოში იყო ქალი, სულ რომ იწყევლებოდა ისეთი, 4 მოხუცი კაცი, მუდამ დომინოს რომ თამაშობდნენ, იყო ლურჯთვალება სტუდენტი (ყოფილი) და სხვებიც ბლომად იყვნენ. მაგრამ ის აქამდე არ ყოფილა, ნამდვილად იცოდა. არც საღებავების სუნი ყოფილა აქამდე 26-ე პალატაში, აქ ერთი თეთრთმიანი მოხუცი იწვა, რომელიც წინა კვირას მიწაში ჩაფლეს, საავადმყოფოს უკანა ეზოში.

ხომ პირველად ხედავდა, მაგრამ თავი ვერაფრით შეიკავა, მიუახლოვდა და ყურში ჩაჰყვირა – მე კამილა ვარო! არადა, ის არც აქცევდა ყურადღებას, საღებავში მოთხვრილ თითებს უზარმაზარ ტილოს უტყაპუნებდა. ბიჭი გაჩერდა, ხელები ჯერ მაღლა აიშვირა, მერე რაღაც შემოხაზა ჰაერში, ბოლოს კი მკერდზე დაალაგა გოგოს.

– კამილა არ ვიცი, შენ ჩემი კამპა იქნები, პატარა კამპა.

ორივემ შეთქმულებივით გადახედეს ერთმანეთს და ჩაიცინეს. ასე დაიბადა კამპა.

ამის მერე წუთითაც არ დარჩენილა მარტო, ოთახიდან-ოთახში ისევ ხელების ქნევით დარბოდა, მაგრამ მარტო აღარ იყო, საღებავებით მოთხვრილი არსება ხარხარით დასდევდა და სადაც მოიმწყვდევდა, იქვე სვრიდა ფერადი ხელებით კამილას თეთრ ხალათს. სხვა რომ ყოფილიყო კამილა გაბრაზდებოდა, არ უყვარდა როცა ფრენაში ხელს უშლიდნენ. მაგრამ ამას დაჰყვა, თმაგაწეწილ, საღებავებისსუნიან, ამოთხვრილ ველურს. ის კი არა, განგებ ნელა დარბოდა, რომ ბიჭს უფრო ადვილად დაეჭირა. დაიჭერდა და კამილასაც მთელს სხეულში აჟრჟოლებდა. ჟრჟოლ-ჟრჟოლ… დუგ-დუგ, დუგ-დუგ!

ღამით ისევ უნიტაზის უკან გადამალა ფრთები და დერეფანში გამოვიდა, თვალებით ბიჭს დაეძებდა და რატომღაც პირველად არ დაიფარა ნახევარრკალად მოკუმშული ხელებით ვარდისფერკერტიანი კონუსები. არც უკივლია, როცა სანიტრებმა დაიჭირეს და შპრიცი შეუშხაპუნეს. ბიჭი იქ იდგა, იდგა და უცინოდა.

ღამით ფანჯრის საკეტის ტკაცუნმა გამოაღვიძა, სიბნელეში ძლივს გაარჩია – ბიჭი რომ იყო. ბიჭმა ტუჩებზე თითი დაიდო, ჩუო, ჩუო…

მაშინ საბოლოოდ მოკვდა კამილა.

დღე მესამე

კამილა რომ ყოფილიყო, ფეხებზე ეკიდებოდა, კამილას ჰქონდა ფრთები, დიდი, ფერადი, მოხატული ფრთები და იცოდა ფრენა, ისიც იცოდა, რომ მის ფრთებს ვერავინ ხედავდა, მაგრამ ესეც ფეხებზე ეკიდა.

მაგრამ კამილა აღარ იყო, იყო კამპა. კამპა კი ღელავდა, ფანჯარასთან იდგა, გრძელ თითებზე ფრჩხილებს იკვნეტდა, ტუჩები სისხლით ესვრებოდა და ამას ვერ გრძნობდა. კამპას არ შეეძლო ბიჭის გარეშე, კამპა ბიჭის გარეშე ვერ იფრენდა.

როგორ იყო? ბიჭს საღებავის სუნი ასდიოდა და ჩხვლეტია წვერები ჰქონდა. კამპას ლოყებს და ძუძუებს უკაწრავდნენ წვერები, მაგრამ ჩუმად იყო, თვალებგახელილი იწვა და ხელებს ფრჩხილების დალურჯებამდე უჭერდა ზურგზე. კამპას მაშინაც არ ამოუღია ხმა, როცა ბიჭს მის მკერდზე დაეძინა, ბიჭის სიმძიმისგან სუნთქვა უჭირდა, მაგრამ საერთოდაც არ ისუნთქებდა, ოღონდ არ შეეწუხებინა. კამპას უნდოდა, სულ ასე ყოფილიყო, კამპა ფრთებსაც დათმობდა ბიჭისთვის, დატოვებდა ერთხელაც ტუალეტში და აღარასოდეს მოიკითხავდა.

მაგრამ კამპამ ვერ გათვალა და მაინც შეცდა, სანიტრების შემოვლამდე რომ არ გააპარა ბიჭი ფანჯრიდან…

დილით მჭრელმა შუქმა და ლოყაზე სილამ გამოაღვიძეს. წამოიწია, ძილისგან გაბრუებული ჯერ ვერ მიხვდა რა ხდებოდა, მაგრამ ცხვირიდან წამსკდარმა სისხლმა და ზურგსუკან ხელებგაკავებულმა ბიჭმა მიახვედრეს, რომ არ ეძინა. კამპა აბაზანაში შეაგდეს, უხეში ღრუბლით კანის გაწითლებამდე ხეხეს, მერე ექთანმა ფეხები გააშლევინა და რაღაც შეუშხაპუნა იმ ადგილას, ბიჭის რომ იყო წინა ღამით. ბოლოს აბები გადააყლაპეს, ერთი თეთრი, ერთი წითელი და ნახევარიც მწვანე და კამპას ჩაეძინა…

“ჰო, ის სულ დაფრინავდა, ახლაც სწრაფად დაეშვა მაღლიდან, გული გამეტებით უცემს და სადღაც დაბლა-დაბლა ჩასდის, იცის რომ მიწას არ დაასკდება, მაგრამ მაინც ეშინია ცოტათი. აი, ცოტაც, ცოტაც და მიწამდე რამდენიმე სანტიმეტრში ისევ მაღლა აიჭრება. დუგ-დუგ, დუგ-დუგ! მაგრამ რაღაც მაინც არ არის ისე, როგორც წინათ, ისეა, ანუ არის კამილა და არის ფრთები, მაგრამ კიდევ სხვაც არის ამ სიზმარში, სიზმარში ბიჭია, საღებავით მოთხვრილი დიდი ხელებით, გაუპარსავი წვერებით და გოგოს პირველად უნდება, არ ჰქონდეს ფრთები. ბიჭი მიწაზე დგას, ბიჭს ფრენა არ შეუძლია, კამპა დაიმსხვრევს ფრთებს, კამპას აღარ უნდა ფრთები. ოღონდ ბიჭი ნუ წავა! ოღონდ ბიჭი ნუ წავა! დუგ-დუგ, დუგ-დუგ!”

გაფითრებულს გამოეღვიძა და მაშინვე ფანჯარას მივარდა. გარეთ ბნელოდა, მარტო მანქანის თეთრი სილუეტი მოჩანდა ბუნდოვნად. საავადმყოფოს კარი გაჯახუნდა და ეზოში გამოვიდნენ, ბიჭს აღარ ჰქონდა ხელები გაკავებული, ბიჭი თავაწეული მიდიოდა.
– წავა, წავა,წავა…
გრძელ თითებზე ფრჩხილებს იკვნეტდა და ტუჩები სისხლით ეთხვრებოდა.
– წავა, წავა, წავა…

…და უცებ ბიჭმა ამოიხედა.
ბნელოდა, მაგრამ კამპამ მაინც დაინახა, რომ ბიჭმა გაიცინა, მერე ხელები ამოიშვირა მისკენ და თავი დაუქნია. კამპა მიხვდა, ბიჭს უნდოდა, კამპას ეფრინა. კამპა იფრენს, კამპა იფრენს!

კამპა რაფაზე აძვრა, დაბლა ექთანი აკივლდა, ზორბა სანიტრები საავადმყოფოში შეცვივდნენ, ახლა ამოვლენ, კამპას თითქოს ესმის კიდეც ფეხსაცმლის ლანჩების ბრაგუნი კიბეებზე.

კამპამ უნდა მოასწროს! ჩქარა, ჩქარა!

უკან კარი მოწყვეტით გაჯახუნდა.

კამპამ კი ხელები გაშალა…

* * *

როცა რაფას ფეხები მოსწყვიტა, მაშინღა გაახსენდა, ფრთები რომ ტუალეტში დატოვა დამალული.

ეს პოსტი წარმოადგენს საკონკურსო ნამუშევარს ბლოგერების კონკურსისთვის “პეპელა სახელად – კამპა.”.