მზიანი შაბათები

უცნაურია, მაგრამ ზოგჯერ ცხოვრების ყოველდღიურ რუტინას ფეისბუქ-ფრენდის მორიგი სტატუსი გიცვლის. იგებ, რომ იგეგმება   ყოველკვირეული ტრენინგი – “მზიანი სახლის” ხელმძღვანელობით, ფსიქოლოგისათვის ძალიან მიმზიდველი სათაურით, რომელშიც ნახსენებია “პიროვნული” და “განვითარება”. მართალია, არასდროს არაფერი გსმენია ამ უკანასკნელ მზიან სახლზე, მაგრამ გულში მაინც გაივლებ, რომ იქნებ მაინც ღირს, სცადო. გადაწყვეტ, რომ ნეტთან ღამეების თენებას და “სასოწარკვეთილი დიასახლისების” ცხრა-ცხრა სერიის ყოველდღიურ ხილვას მაინც აჯობებს, სხვა თუ არაფერი. ამიტომ ეწერები და ერთ ჩვეულებრივ შაბათ დღესაც დათქმული ადგილისკენ მიეშურები…

ვაღიარებ, რომ ვღელავდი, ერთი გაფიქრები ისიც ვიფიქრე გზაში, იქნებ სისულელეა ეს იდეა-მეთქი. ვყოფილვარ სხვა ტრენინგებზეც, მაგრამ ერთი ნაცნობი მაინც მეგულებოდა იქ. ამ შემთხვევაში კი ზუსტად ვიცოდი, ვირტუალურ და თანაც შორეულ ვირტუალურ ნაცნობობას თუ არ ჩავთვლით, ჩემი არც ერთი ახლობელი იქ არ იქნებოდა. თუმცა, მეორე მხრივ, დიდად არც მინდოდა ნაცნობების ნახვა. მგონია, რომ ისინი,  მითუმეტეს, თუ მეგობრები არიან, ასეთ სიტუაციაში  გბორკავენ. რეალურ ცხოვრებაში თქვენ უკვე ჩამოყალიბებული როლები გაქვთ, იცით, რას უნდა ელოდოთ ერთმანეთისგან, ისიც იცით, ვინ რა დროსაა წამყვანი და ვინ რა დროს დაქვემდებარებული. არ მინდოდა, ტრენინგზე უკვე განსაზღვრული როლით მივსულიყავი. ასეთ დროს ზუსტად სიახლეები და ჩემს თავში ახალი თვისებების აღმოჩენა მხიბლავს. ესეც რომ არ იყოს, არის სფეროები, რომლებზეც უცნობს უფრო გულწრფელად დაველაპარაკები, ვიდრე ოჯახის წევრს. ყველაფერი ეს სწორედ ისაა, რაც მომწონს უცნობებთან ერთად ტრენინგში მონაწილეობისას.

 

უარყოფითი კი ის აქვს, რომ, ზოგადად, ახალ ადამიანთა ჯგუფში მოხვედრილი ვიძაბები და თუ თავიდანვე ვერ შევძელი თავის წარმოჩენა, თავიდანვე არ ვენდე და საერთოდაც, თუ ჩავთვალე, რომ იქ და იმათთან არ ვარ, სადაც უნდა ვიყო, ამ ურთიერთობის მთელი შემდგომი პერიოდი თავს უბედურ მუდოდ მივიჩნევ. ეს როგორც ვთქვი ცუდ შემთხვევებში და რა ხდება მაშინ, როცა ყველაფერი ისეა, როგორც უნდა იყოს?

და-რა-რა-რამ!

დღეს ტრენინგში მონაწილეობის მეხუთე შაბათია და სახლში მობრუნებულს ახლაც სიხარულისგან მიელავს თვალები. მართლა არ ვაჭარბებ, მოვდივარ სახლში და დას და მეგობარს ყურებამდე გაღიმებული ვუყვები, რა მაგარი როლური თამაშები გვქონდა, როგორ გავითამაშეთ სცენა რეალურ და ამაღლებულ სიყვარულზე, რომ ამასწინ ვიმსჯელეთ უხერხულობაზე გაცნობის მომენტში, რომ გამიჭირდა, მაგრამ ბოლოს მაინც წარმატებით შევასრულე თვალებში ცქერის სავარჯიშო…

ოღონდ ეს  “მზიანი შაბათები” არაა მხოლოდ. შაბათობით სხვადასხვა თემების გარჩევა, პრობლემების და სისუსტეების განხილვა, საინტერესო ადამიანების ნახვა, რაღაც სცენების გათამაშება კარგია, ძალიან კარგიც. მაგრამ მთავარი ისაა, რომ ყველაფერი შაბათიდან მეორე შაბათამდეც სხვანაირი ხდება და იცვლება. არც იმას ვიტყვი, რომ ყველა ტრენინგულ დავალებას ზედმიწევნით ვასრულებ, რომ თუნდაც წინა კვირას მოცემული რეკომენდაციები გავითვალისწინე და თავს ვიკავებდი უხეშობისგან, ისეთი სიტყვიერი ნაგავის გამოყენებისგან როგორიც – აუ, ნუუ, ჰოდა…  და მსგავსნია.

თუმცა მგონია, რომ ამ დავალებების ზედმიწევნით შესრულება არცაა გადამწყვეტი. მაგალითად საკუთარი თავისთვის სამი კვირის წინ დასახული გეგმა, რომ ყველა შემხვედრისთვის თვალებში მეყურებინა და თან გამეღიმა, კრახით დასრულდა და არც წინა ერთი კვირა ვიქცეოდი “ბულკივით”. მაგრამ მაინც ვგრძნობ, რომ ჩემი თვალებში ყურებადობის კოეფიციენტი 50 % -ით მაინც გაიზარდა და  თუნდაც მაშინ როცა ვუხეშობ, შიგნით პატარა სინდისიკოები დამირბიან და მანიშნებენ, რომ ეს ცუდია. ნამდვილად ვერ ვიტყვი, გარშემო ვინმე რამეს მატყობს თუ ვერა, მაგრამ მე ხომ ვიცი, რომ შიგნიდან უკეთესი გავხდი, უკეთესი თუ არა, ცოტათი უფრო სხვანაირი მაინც…

ტრაგიკული Forever alone

აქამდეც კი ვიცნობდი შორიდან, მაგრამ, ამასწინ, ფეისბუქის შავი იუმორის გვერდზე შემთხვევით მოხვედრილმა, უფრო სრულად გავისიგრძეგანე Forever alone-ს არსებობის მთელი ტრაგიზმი… ვისთვისაც ამ მომენტამდე უცნობი იყო და ჯერაც არ აეჩუყებინა გული თვალცრემლიან, გაურკვეველი სქესისა და ჯიშის არსებას, მათთვის მემე Forever-alone-ს პორტრეტი.

ცნობისათვის, ის დაახლოებით 2010 წლის აპრილ-ივნისის შუალედში დაიბადა და მალევე მოიპოვა პოპულარობა. ინტერნეტ-მომხმარებლებს კი თავი იმითი დაამახსოვრა, რომ სხვადასხვა ცხოვრებისეულ სიტუაციაში მოხვედრილი საბოლოოდ მუდამ მარტოსული რჩება.

ირონია იქით იყოს, მაგრამ ამ პერსონაჟის პრობლემები იმიტომაც არის ასე «გულშიჩამწვდომი», რომ მისი ისტორიები ადამიანებისთვის ნაცნობია. (მე, პირადად, ამ ქვედაზე შემიძლია ხელი მოვაწერო )

მარტივი ჭეშმარიტებაა, რომ ადამიანის ერთ-ერთი მძლავრი მოთხოვნილება, ეს არის: ჰქონდეს ხანგრძლივი და ახლო ურთიერთობები სხვებთან.

Forever alone-ს მდგომარეობაში მყოფი ტიპი კი რისკის ქვეშ არის. ის გვალვაში მოხვედრილი მცენარეს ჰგავს, ისეა წყალს დახარბებული, დაბრმავებული ბენზინსაც სიხარულით შეისრუტავს.

შედარებისთვის, ცხოველები დაბადების პირველ საათებსა და დღეებში აქტიურად ეძებენ «დედის ხატს». ისინი იმახსოვრებენ ახლოს მყოფ საგნებს და შეიძლება ნებისმიერ მოძრავ არსებაზე, ადამიანის ჩათვლით გადაიტანონ თავიანთი ინსტინქტური რეაქციები — ეს ფენომენი იმპრინტინგის სახელითაა ცნობილი. პატარა ასაკი და ჩამოუყალიბებელი გონება ადამიანის შემთხვევაშიც ყველაზე ადვილად ემორჩილება ზეგავლენას. მაგრამ, რაც ყველაზე საინტერესოა, როგორც ჩანს იმპრინტინგის  მსხვერპლი მოზრდილი ადამიანიც შეიძლება გახდეს, იმ შემთხვევაში, თუ ვერავის ხედავს ისეთს, ვისი მხარდაჭერის იმედიც ექნებოდა, ნერვული სტრესი აქვს და თავს არაეფექტურად მიიჩნევს.

ესეც ძალიან ტრაგიკულია :(

 ანუ, Forever alone ისეთი მიტოვებული შეყვარებულის როლშია, რომელიც ტკივილის გასაქარვებლად და სიცარიელის შესავსებად პირველივე მოძრავ ობიექტს აეკიდება. ამ ობიექტის თვისებებსაც დამახინჯებულად აღიქვამს და საერთოდ მისი შთაბეჭდილებები არავითარ ლოგიკას არ იქნება დაფუძნებული.

ზოგადად, ადამიანები უფრო გულწრფელები მაშინ ხდებიან, როცა უგუნებობა აწუხებთ. მარტოსული ადამიანების ერთ-ერთი მთავარი უბედურება კი ისიცაა, რომ ვერავისთან ახერხებენ სულის გამოთავისუფლებას. ადამიანი გულახდილობას ავლენს იმასთან, ვისაც იყვარებს (თუნდაც არაჯანსაღი იმპრინტინგის წყალობით) და გულწრფელობის გამოვლენის შემდეგ მეტად უყვარდება ის.

მაგრამ Forever alone-ს პრობლემა კიდევ უფრო გართულდება, თუ გადაწყვეტს, რომ იმაზე მეტს გასცემს (თუნდაც ეს მხოლოდ გულღიაობის ხარისხი იყოს), ვიდრე იღებს. — ეს იმ უსამართლობის განცდას გამოიწვევს, რომელიც საბოლოო ჯამში დისკომფორტისა და ურთიერთობით უკმაყოფილების წყარო გახდება.

ასე რომ, ისიც საკითხავია, ჯობია სამარადჟამო მარტოსულობით იტანჯო, თუ ილუზიებით მოიტყუო თავი…

P.S. პოსტი განგებ არ მოვათავსე ფსიქეს კატეგორიაში, ამისთვის ზედმეტად სუბიექტურია და ის ერთ, კონკრეტული ადამიანს ეძღვნება :)

დაჩეხილი აზრები

ვერაფერ კონკრეტულზე ვერ ვფიქრობ, ერთდროულად ყველაფერზე ცალ-ცალკე _ კი. ასევე დავწერ, დაჩეხილად…

***
მიყვარს სიყვარულის დამადასტურებელი ორიგინალური მანიშნებლები, ისეთი კი არა, ბანალურ-გადაღეჭილი გულის ადაგადუგება, უძილო ღამეები, აელვარებული თვალები და ასე შემდეგ…

აი, ისეთი, ფეისბუქზე, მაგის მიერ შევსებულ მორიგ სულელურ ქვიზს რომ ავსებ, იქნებ ერთნაირი პასუხი ამოგივიდეთ :)

***
ავტობუსში ვიჯექი ამასწინ, რა თქმა უნდა, “ნაუშნიკებით” აღჭურვილი, რა თქმა უნდა, ბოლო სკამზე და, რა თქმა უნდა, ფანჯარასთან. ჰოდა, მანქანა მიდიოდა დაბლა, მანქანაში უკანა სკამზე ბიჭი იჯდა, 9-10 წლის და ისე მონდომებით იქექებოდა სუნთქვისთვის განკუთვნილ ორგანოში! იყო რა მშვიდად, წესით არავის არ უნდა დაენახა, არ გაუთვალისწინებია, რომ მის საქმიანობას ავტობუსიდან ვინმე დეიდა შენიშნავდა. И тут меня
вдруг осенило! რეალურად, ყველანი ჩვენ მანქანაში მსხდომი ცხვირშიქექიები ვართ და აზრადაც არ მოგვდის, რომ ვინმე გვიყურებს! არადა, ზემოთ, ავტობუსის ფანჯრებთან იქნება სხედან კიდეც?!

Но правда же интелектуально?

***
მეგონა დამაცარიელებდა იმის გაცნობიერება, რომ მასთან ვერ ვიქნები, თავიდან ასეც იყო, გამოფიტული დავდიოდი, სახეწაშლილი. მაგრამ ახლახან აღმოვაჩინე, რომ ჩემივე თავი მიყვარს შეყვარებული და წმინდა ეგოიზმი არ დამანებებს, ამას შეველიო. დავდივარ და მიხარია, რომ ისიც ამ ქალაქში დადის და ვიყურები სულ პირდაპირ და შორს… შემთხვევით ხალხში თუ გამოჩნდა, რომ შევნიშნო მაშინვე.

***
რა უცნაურია, არიან ხოლმე ადამიანები, რომლებიც ერთ დროს ძალიან გეძვირფასებოდა, 2 წლის, 3 წლის წინ, ახლა კი შენ მიერ გაღებული და აუნაზღაურებელი რესურსი გეთანაღრება თუ რაღაც სხვა მიზეზით, ეს ადამიანი აბსოლუტურად არანაირ ემოციას არ იწვევს, უფრო დაბლაც კია ჩამოსული, ვიდრე ვინმე უბრალო ნაცნობი. იქნებ რომ ნახავ, მოკითხვაც კი დაგეზაროს და თვალი აარიდო.

Song – ინდიკატორი

ერთ-ერთი ინდიკატორი იმისა, რომ ჩემს ცხოვრებაში კონკრეტული ადამიანი მნიშვნელოვანი გახდა, ისაა, რომ მას ყოველთვის უკავშირდება რამე სიმღერა. უკავშირდება რბილად ნათქვამია, სიმღერა ინაცვლებს მობილურში ზარად, ვუსმენ “ნაუშნიკებით” აღჭურვილი დღის განმავლობაში და აუცილებლად დაძინებამდე, კომპიუტერში ჩართულია მოქმედების მუდმივ რეჟიმში და ცოტა ხანში იძულებს ჩემი ოჯახის ყველა წევრი და მეზობელი (ეს ოდნავ გავაზვიადე).

თანაც მიზეზი რატომ ეს და არა სხვა სიმღერა, ხშირად ბურუსით არის მოცული, მაგალითად, მახსოვს ქათამაძის “იები” სამუდამოდ იმიტომ შეეჯვარა ვინმე ალიკას, რომ სოფლიდან ქალაქში მგზავრობისას, თან ეს სიმღერა ისმოდა “მარშრუტკის” მაგნიტოფონში და თან სულ მასზე ვფიქრობდი (ერთადერთი ნორმალური სიმღერა იყო მთელს კასეტაში, ესეც უნდა იყოს მიზეზი).

იმის ბოლო ნიშანი კი, რომ ადამიანი გულიდან ამოვირეცხე, ის ხდება, რომ აკვიატებული სიმღერა ან სამუდამოდ ამოიშლება ყველა ხელმისაწვდომი ტექნიკური ხელსაწყოდან, ან მრავალწლიან მივიწყებას ეძლევა.

სულ პირველს Nautilus Pompilius – Я хочу быть с тобой მაგონებდა და მაგონებს. კიდევ ერთს, იმ დროს ასევე მნიშვნელოვანს – Дискотека Авария-ს – Если хочешь остаться.

უკანასკნელს კი, ეს: