საქათმის ჭაღები

ბოლო ჩანაწერი შორეული 30 ივლისით მითარიღდება, გადაჩვევა სცოდნია წერას (ბეჭდვას)…
ამ წუთასაც ვითომ ფსიქოლოგიური პოსტის იდეით გავხსენი ფანჯარა, მაგრამ ჩემს დამრიგებელს უყვარდა თქმა: არდადეგების მერე ყველა ცარიელი თავით ბრუნდებაო და დაახლოებით ასეთ მდგომარეობაში ვარ, სერიოზული და ტვინისმბურღავ-ინტელექტუალური თემები მოიცდიან. ახლა მინდა ბავშვობაზე მოვყვე, სოფელში გატარებულ ზაფხულებზე.

“ჩემი სოფელი რომ ყველაზე ლამაზი და მხიარული სოფელია” სამეგრელოში, ამაზე ორი აზრი არ არსებობს, “რადგან არ შეიძლება სხვაგან იყოს სოფელი”, რომელშიც ჩემი ცხოვრების 23 წლის ყველა ზაფხული მაქვს გატარებული, რომელშიც ყოველ წელს ვიკრიბებოდით მთელი ნათესაობა, და რომელშიც, აი, ბოლო სამ წლამდე მუდამ მელოდა ნათია (ახლა ხანდახან მე მიწევს მისი ლოდინი).

ის 4-5 წლისამ გავიცანი, როცა მონდომებით ვაცხობდი ტალახის ტორტს მეზობლის ჭიშკრის წინ. მერე ჩვენს ნაცნობობას მცირეხნიანი წყვეტა ჰქონდა… მეორე ყველაზე შორეული, მასთან დაკავშირებული მოგონება კი ქორობიას თამაში იყო, რომლის დროსაც, ხელახლა გაცნობილი ნათია სასტიკად ეჩხუბა ჩემს მეორე მეზობელს და უთხრა ფრაზა, რომელიც ვერარა წელთა მდინარებამ ვერ ამომიშალა მეხსიერებიდან: ჯინა, შენ ტვინის მაგივრად ხაჭო გიდევსო, ხაჭო!

მისი, ჩემი და ჩემი დეიდაშვილი მარის მეგობრობა კი უფუნქციოდ დარჩენილი “ოქოთომეს” სპექტაკლებმა შეადუღაბა საბოლოოდ. ამ განიერი, ფიცრული საქათმის წინ, მე და ნათიამ წიწვებით დავიჩხვლიტეთ თითები და სისხლით შევიფიცეთ დებად. მერე კი იყო მრავაწლოვანი სასიყვარულო დრამების მთელი კასკადი, რომელთაც ძირითადად ჩემი სცენარის მიხედვით ვდგამდით. მე ამ სამკაცა სპექტაკლებში მუდამ კაცის როლს ვასრულებდი, როგორც ყველაზე უფროსი, ყველაზე ნიჭიერი ხმის დაბოხებაში და საერთოდაც ეტყობა, არის ჩემში რაღაც მამაკაცური :D მარი მუდამ სათნო, უწყინარი ქალწულის როლში იყო, რომელიც მე მიყვარდებოდა, ნათიას კი, ან ჩემ მიერ უარყოფილი პირველი შეყვარებულის ამპლუა რჩებოდა, ან სულაც ბოროტი და ინტრიგანი “მესამე” იყო, ჩვენი უმწიკვლო ტრფიალის მტერი! ნეტა ჩამეწერა ეს სცენარები, რომელ საპნის ოპერას არ გავეჯიბრებოდი, თანაც მსახიობთა მინიმალური ოდენობით.

მეექვსეში ვიყავი, როცა მეც და ნათიასაც სიყვარული გვეწვია, ჩვენი დრამების გმირებს სულ უფრო ხშირად ერქვათ გიორგი და გიგა. მარი 8 წლის იყო, მე კი 13-ის, როცა ის, მე და ჩემმა დადნაფიცმა საკმოდ მომწიფებული ჩავთვალეთ სიყვარულისა და ბავშვის გაჩენის საიდუმლოს გასაცნობად და გავუმხილეთ კიდეც ეს ამბავი გასაღებისა და თითების სხვადასხვანაირი კომბინაციების ჩვენებით (შენიშვნა:არ დატოვოთ 8 წლის ბავშვები უმეთვალყუროდ, 5 წლით უფროს მეგობრებთან! :( )

წლების განმავლობაში ჩვენი საქათმის ინვენტარი ნელ-ნელა ჯერ საძინებელი ოთახის რემონტიდან მორჩენილი ფიცრებით შეივსო, რომელსაც ჩემი ძმის გამოთლილი კარადა მოჰყვა, ბოლოს კი, მდინარეში ნაპოვნი, სამსანათურიანი გრძელი ჭაღი. მის დაკიდებასთან ერთად ჩვენ დავიფიცეთ, რომ როგორც კი სიმაღლით ჭაღის სანათურს გავუსწორდებოდით, ეს ზრდასრულობის ნიშანი იქნებოდა და საქათმეში თამაში უნდა შეგვეწყვიტა. მე თხუთმეტის ვიყავი, როცა მომავალში, მოზრდილ საკუთარ თავებს წერილებიც მივწერეთ, რომლებიც რკინის კოლოფით მიწაში ჩავფლეთ; იმ პირობით, რომ მხოლოდ ხუთი წლის შემდეგ გავხსნიდით. მიუხედავად იმისა, რომ ყოველ მომდევნო წელს მიწიდან ვჩიჩქნიდით და ხელახლა ვმარხავდით, გახსნით მართლაც არ გაგვიხსნია დათქმულ ვადამდე.

ბოლოს ჩვენ გავიზარდეთ და ნათია გახდა ერთ-ერთი იმ გოგოთაგანი, რომელთა თაყვანისმცემლების რაოდენობა პროგრესულად იზრდება და ჩემდა სამარცხვინოდ უნდა ვაღიარო; ხანდახან, როცა რომელიმეს ახსენებს, მე ერთმანეთში მერევა, რომელი ერთია ლევანი, დათო, ბაკური, ზურა… და რომელს რა ისტორია უკავშირდება, ჰოდა, თავს კი ისე ვაჩვენებ, თითქოს შესანიშნავად მახსოვდეს. მაგრამ მთლად ჩემი ბრალიც არ არის, ამის დამახსოვრება ყოველგვარ შესაძლებლობებს აღემატება :P

მართალია, ჩემი სოფელი ყველაზე ლამაზი და მხიარული სოფელია სამეგრელოში, მე მაინც არ მიყვარს იგი ისე, როგორც საჭიროა და თუ კი რამე მიყვარს მასში, ეს ზუსტად ეს მოგონებებია: ტალახის ტორტებზე, რკინის კოლოფში ჩაჟანგულ წერილებზე, საქათმის დრამწრეზე, პირველ სიყვარულებზე და სამსანათურიან ჭაღზე, რომლის საკრალურ სიმაღლემდეც, აი, უკვე 23 წლის თინიკოს, 21 წლის ნათიას და 18 წლის მარის დღემდეც არ აგვიღწევია.