გა2ებული

Kohinor’s Blog-ი მომავალ თვეს 2 წლის ხდება, წესით და რიგით, ამ ჩანაწერსაც 9 ოქტომბერს უნდა ვაქვეყნებდე, მაგრამ გულმა ვერ მომითმინა, არასდროს დამიწერია შემაჯამებელი პოსტები და ასეთ შესანიშნავ ინიციატივას “2 კვირით ადრე, თუ 2 კვირით გვიან” არ უნდა აბრკოლებდეს. არქივის პოსტებს გადავხედე ბლოგის დაბადების ზუსტი თარიღის დასადგენად და მოგონებები ამომიტივტივდა, ძალიან შებოჭილი ვწერდი თავიდან, ყველა სიტყვას ვწონიდი, სურათების ატვირთვა და სიტყვების გაბოლდებაც კი არ ვიცოდი, ჩემი ძველი პოსტები მონოლითური ნაგებობია, ერთ ადგილას ვერ შეასვენებ თვალს.

ორწლიანი სტაჟის მერე, შემიძლია ვთქვა, რომ ბლოგს აქვს გარკვეული მახასიათებლები, კერძოდ: თითოეული კომენტარი და ლაიქი იმ განსაკუთრებული სოციალური ჯგუფის წევრად მაგრძნობინებს თავს, რომელსაც მხოლოდ ვირტუალურად ვიცნობ. ამიტომ ჩემი ბლოგი არასდროს ყოფილა დღიური. რაც უნდა პირადულობაზე ჰქონოდა პრეტენზია, ამ მესამე პირების ნაგულისხმევი არსებობა გარკვეულ ჩარჩოებს და წესებს მაინც დაუდგენდა. აქ შეიძლება ითქვას, პოლარიზებას ვუკეთებ აზრებს, რაღაცას უფრო მეტად გამოვკვეთ და უფრო ვუსვამ ხაზს, რეალურად ასე რადიკალურად არც ვაზროვნებ. ბლოგზე მთავარი მკითხველია, თუ ვყვები ამბავს უცნობი ადამიანებისთვის, არ უნდა გამომრჩეს წვრილმანი დეტალები, რაც ჩემთვის თავისთავად ცხადს, გაუგებარს გახდის სხვისთვის.

კიდევ ერთი შემზღუდავი ფაქტორი არიან ნაცნობები, რომლებიც “Kohinor”-ს კითხულობენ, მე ვერასდროს ვწერ მათზე და Publish-ის ღილაკზე დაჭერამდე, წამით მაინც მიწევს დაფიქრება, რამე ხომ არ მივქარე.

თუმცა, ამ ორ წელიწადში დაგროვილი საუკეთესო პოსტები მაშინ დავწერე, როცა “ვნებებს” გულში ვერ ვაკავებდი და დიდად არ ვფიქრობდი სხვების აზრებზე. ასე მგონია, სხვა დანარჩენებს მაინც ეტყობა შალაშინის კვალი, ესენი კი ბუნებრივად იშვნენ და არა საკეისრო კვეთით. მაგალითად, პოსტი ჩემს ძმაზე ამერიკიდან მისი ჩამოსვლის ღამეს დავწერე, პოსტი ვირტუალურ ურთიერთობებზე მაშინ, როცა ძალიან გამივირტუალურდა ყველაფერი და რაღაცის შეცვლის სურვილი გამიჩნდა. არიან კიდევ ჩემი საყვარელი პოსტები, რომლებიც ფსიქოლოგიის ზეგავლენით დაიბადნენ, ჩანაწერები პერფექციონიზმზე და წაწლობაზე და რა თქმა უნდა პოსტი, რომლითაც პირველი გამარჯვება მოვიპოვე ვირტუალურ სივრცეში (გამარჯობა, “Sweet” !)

მაგრამ ხშირად, როგორც უკვე ვთქვი, ბლოგი ზოგად ტენდენციებს უფრო აღნუსხავს თუ რაზე ვფიქრობ იმ პერიოდში, მაგრამ გაცილებით არაზუსტად გამოხატავს იმას, თუ რას ვფიქრობ. ერთი წლის წინ ყურებამდე შეყვარებული ვიყავი, მაგრამ ისე მეშინოდა, რომ მას არ წაეკითხა, ან საერთო ნაცნობები არ გადაწყდომოდნენ ბლოგს, რომ ყველაფერი მივალამაზ-მოვალამაზე და გადავაკეთე, რაზეც ვწერდი და საერთოდ ანონიმურობის დაცვის მიზნით მხოლოდ ემოციების აღწერა მიწევდა და არა ფაქტების. ისე არ მინდა, გამოჩნდეს, თითქოს ვმსახიობობ და ვიტყუები, უბრალოდ ჩემთვის პოსტების ლიტერატურულად გამართვა საკმაოდ მნიშვნელოვანია და შეიძლება უფრო ხშირად იმაზე ვფიქრობ, თუ როგორ ვწერ და არა რას. წმინდად გასტრონომიული თვალსაზრისითაც, საჭმლის გემო ცხადია, მთავარია, მაგრამ მნიშვნელოვანია გაფორმებაც.

ჰეფი ბირთდეი, კოჰინორ! :*

ვისთვის როგორ, მაგრამ 2 წლის მერე, შემიძლია ვთქვა, რომ მე პირადი ბლოგი დღიურზე მეტად ეროტიკულ გამოცემას მაგონებს, აქაც შიშვლდები, მაგრამ ლამაზად და თანაც ბოლომდე არა…

ბლოგინგის 8 სტადია

ერიკსონის განვითარების ფსიქოსოციალური სტადიების მიხედვით ადამიანს ცხოვრებაში 8 კონფლიქტი აქვს გადასალახი. იმაზე, თუ როგორი წარმატებით გადალახავს ის წინა კონფლიქტებს, დამოკიდებულია მომდევნო სტადიების წარმატებით გადალახვაცა და საერთოდ, სრულფასოვანი პიროვნების ჩამოყალიბება.

აზრად მომივიდა ამ სტადიების ბლოგცხოვრებაზე მორგება, და, აი, ისიც, რაც ამ მცდელობიდან გამოვიდა:

პირველი კონფლიქტი ეს არის ნდობა-უნდობლობა. ეს პირველი პოსტების დაბეჭდვის ეტაპია, მერე კი კომენტარების გულაჩქროლებული მოლოდინი. სულ ერთი-ორი კომენტარიც კი იმის მიმანიშნებლად მიიჩნევა,რომ ყინული დაიძრა, რომ ბლოგოსფეროს შეგიძლია ენდო, რომ აქ სავარაუდოდ თანამოაზრეებს იპოვი,- ეს ყველაფერი კონფლიქტის წარმატებული გადაჭრისას. წარუმატებლობის შემთხვევაში – ვაგრძელებთ უიმედო ბეჭდვას…

II. ავტონომია ან სირცხვილი და ეჭვი. ეს მიმალულ-მიჩქმალული აზრების (აუცილებელი არაა ჩვენივე) სააშკარაოზე გამოტანის პირველი ნაბიჯებია. ნდობა დამყარდა, მთავარია როგორ შეხვდება მკითხველი ამ აზრების გაზიარების პირველ მცდელობას. დადებითი კომენტარები გვავსებს ენთუზიაზმით, უარყოფითი – იწყება დაეჭვება საკუთარ შესაძლებლობებში, მაგრამ მაინც… ვაგრძელებთ უიმედო ბეჭდვას.

III. ინიციატივა ან დანაშაულის გრძნობა. ეს ის ეტაპია, როცა გუგლში მოძიებული, ან წარმატებული ბლოგერებისგან გადმოკოპირებულ-გადმოსესხებული ინფორმაციის საკუთარი გენიალური იდეებით ჩანაცვლების სურვილი ჩნდება. დადებითი კომენტარები – აღმაფრენა და შემდგომ ეტაპზე გადასვლა, უარყოფითი, ან კიდევ უარესი – უკომენტარობა – ვაგრძელებთ უიმედო ბეჭდვას.

IV.შრომისმოყვარეობა ან არასრულფასოვნების განცდა. თუ წინა ეტაპები სრულად ან ნაწილობრივ მაინც გადავჭერით დადებითად, ჩვენ უკვე ყოველდღე თითო პოსტს ვაცხობთ, შრომისმოყვარეობის შემოტევისას დღეში 2-ს, ან 3-ს, ან 4-ს (მძიმე ფორმები ითვალისწინებს დღეში 5 ან მეტ პოსტს). კონფლიქტი უარყოფითად გადაიჭრა? ვაგრძელებთ უიმედო ბეჭდვას: ჯერ 3 დღეში ერთხელ, მერე 5 დღეში ერთხელ, მერე კვირაში ერთხელ…

V.თუ ჩვენ შევიძინეთ მუდმივი მკითხველი, იდენტობა-როლების აღრევის სტადიაზე უკვე ვსაზღვრავთ “თუ ვისი გორისანი ვართ”. კერძოდ: რას ელის ჩვენგან მკითხველი, ვინ არის ჩვენი მკითხველი, რაზე ვწერთ და რაზე დავწერთ საერთოდ, რა მიმართულებისაა ჩვენი ბლოგი და საერთოდ ვინა ვართ “ჩვენ” (მე და ბლოგი). კონფლიქტის უარყოფითად გადაჭრისას – მკითხველის ძიებაში ხან იმ თემას მივადგებით, ხან ამას, დავბორიალობთ თემების ოკეანეში უსაჭო გემივით და ისევ ვაგრძელებთ უიმედო ბეჭდვას…

VI. სიახლოვე ან იზოლაცია. ხდება მყარი ურთიერთობების ჩამოყალიბება მკითხველებთან, ისინი უკვე მაილზე გვწერენ და გვიმატებენ ფეისბუკში (ან ოდნოებში, გააჩნია “პრადვინუტობას”), გვყავს მეგობარი ბლოგები და ბლოგროლზე გვიწერენ ბევრ აწეულ და ცოტა დაწეულ ცერს. თუ არადა – ჩვენ ამოვეშლებით ბლოგროლიდან, ვთიშავთ კომენტარების სისტემას (მაინც არავინ გვწერდა) და ვაგრძელებთ უიმედო ბეჭდვას უკვე საკუთარი თავისთვის.

VII. გენერატიულობა ან სტაგნაცია. ამ ეტაპზე წინარე ეტაპების წარმატებით გადამლახავები და სიამაყით აღვსილნი, ჩვენ უკვე ვასწავლით ახლადგამოჩეკილ ბლოგერებს, ვურჩევთ თემებს, ვეხმარებით საკუთარი გზის პოვნაში, ჩართულნი ვართ ზოგადსაკაცობრიობო (ანუ ზოგადბლოგერული) პრობლემების მოგვარებაში. ყველა წინა მცდელობის ჩაფლავების შემთხვევაში, საკუთარი ბლოგის წარუმატებლობის მიზეზის ძიებაში ვუცვლით მას დიზაინს, ვარედაქტირებთ ტექსტებს, გადავდივართ ბლოგერიდან ვორდპრესზე, ან ვორდპრესიდან ბლოგერზე…

VIII. ეგოს მთლიანობა ან გულგატეხილობა. საკუთარი ბლოგერული ცხოვრების გადახედვის შემდეგ, თუ ის სავსე იყო აქტიურობითა და აზრიანობით, ჩვენ ვიძენთ ეგოს მთლიანობას და ვაგრძელებთ ბეჭდვას. თუ არ გაგვიმართლა, თუ ვერც ერთი წინა ეტაპი წარმატებით ვერ გადავლახეთ, თუ ბლოგს ჩვენივე თავის გასახარებლად ისევ ჩვენვე ვნახულობთ სხვადასხვა აიპიდან და სხვა არრავინ და არრარა, გვიტყდება გული… და ვხურავთ ბლოგს.

P.S. მე ჯერ უიმედო ბეჭდვის ერთ-ერთ ეტაპზე ვარ.