ფსიქოდრამა – ღალატი

დღეს მეორედ ვიყავი ფსიქოდრამის მონაწილე. სამსახურში რომ დიდი გაუგებრობა და ბურუსით მოცული მომავალი მაქვს, უკვე მითქვამს (ირიბად მაინც). პირად ცხოვრებაშიც გულგატეხილი შეყვარებულის როლში (ფსიქოდრამის მერე ამეკვიატა ეს სიტყვა) ვარ დარჩენილი. ასე რომ, მჭირდებოდა ზუსტად ეს: ახალი ხალხი, ახალი გარემო და ფსიქოლოგია!

ფსიქოდრამის წმინდა მეცნიერული განსაზღვრება ესაა:
ფსიქოდრამა ფსიქოთერაპიის მორენოსეული (იაკობ ლევი მორენო 1892-1974) ჯგუფური მუშაობის მეთოდია, დაკავშირებული „სპონტანურ თეატრთან“. ამ მეთოდის მეშვეობით შესაძლებლობა გეძლევა, საკუთარი თავი განსხვავებულ როლებში განიცადო, როლებს იმჟამად აქტუალური სიტუაციიდან (ან თავად შენთვის, ან ზოგადსაკაცობრიობოდ აქტუალური) გამომდინარე ირგებ. ფსიქოდრამის მიზანია საკუთარი ცხოვრებისეული რეალობის გაცნობიერება. ის ხელს უწყობს პიროვნებას, გვერდიდან დაინახოს საკუთარი მდგომარეობა გათამაშების და როლური გაცვლის მეშვეობით. ფსიქოდრამული გათამაშების დროს ადამიანი ერთდროულად არის საკუთარი დრამის მთავარი გმირი და მისი შემქმნელი (რეჟისორი).

სიტუაცია არის ასეთი: მონაწილეები ვსხდებით წრეზე, ვეცნობით ერთმანეთს, ვამბობთ საკუთარ თითო დადებით თვისებას, ვამატებთ რაიმე ჟესტს და ფსიქოდრამა გახსნილად ცხადდება:

პირველი შეხვედრა მოთელვითი ხასიათის იყო, დღეს კი როლებიც მოვირგეთ. ყველასათვის აქტუალური პრობლემა უნდა შეგვერჩია, საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე გვესაუბრა მასზე და შემდეგ ამ პრობლემის ამსახველი პატარა სცენა დაგვედგა. შევარჩიეთ ჩემ მიერ შეთავაზებული თემა: ღალატი (ეს ყველაფერი კონფიდენციალურობის ჩარჩოებშია მოქცეული, ამიტომაც მხოლოდ იმაზე ვისაუბრებ, რაც მე მეხება).

ზოგადი საუბარი ამ საკითხზე ყველას გვთხოვეს: პირადად მე, ჩემთვის აქტუალურ ორ თემაზე ვისაუბრე: პირველი, ეს იყო _ ცოლ-ქმრული ღალატი, მაშინ როცა ცოლი ღმერთქალიდან უკვე მოკვდავ ადამიანთა რიგებშია ჩამოქვეითებული, ქმარს კი ახალი თავგადასავლები და ახალი ღმერთქალი სჭირდება (ეს უშუალოდ მე არ მეხებოდა, მაგრამ მაინც…) და მეორე: როცა ”წამგლეჯის” როლში სხვა კი არა, თავად შენ აღმოჩნდები და მხოლოდ იმიტომ რომ მშიშარა ხარ (ანუ რაღაც მორალური კანონები კი არ გაბრკოლებს ისე ძლიერ, როგორც შიში) და პრობლემებს გაურბიხარ, თავს ანებებ სარისკო თამაშს (ეს უკვე ჩემი თავიდან გამომდინარე).

არ ვიცი, რატომ ვილაპარაკე ამაზე იქ და ისიც არ ვიცი, რატომ ვწერ აქ, მაგრამ ეს ისაა რაც მაწუხებს და ალბათ გამართლებას ველოდი მაშინაც და ახლაც. ასეთი საქციელის დიდი სიყვარულით, ან თუნდაც უარყოფით კონტექსტში, სხვა რაიმე სახელით მონათვლას. როცა ყველაფერი უკანასკნელ წვრილმანებამდე გარკვეულია, სრული სიმშვიდე მომიცავს ხოლმე, ეს გამომძიებლური სული კი, საკუთარ თავში ქექვისას მიაქტიურდება განსაკუთრებით.

როცა უკვე სცენაც დავდგით, ანუ გავანაწილეთ შეყვარებულებისა და კიდევ საბედისწერო მესამის (ქალი) როლი, ამ ყველაფრის განხილვაზე მიდგა საქმე და მე ”მესამეს” რასაც ჰქვია გადავუარე. პრინციპში ის ვთქვი, რასაც ვფიქრობდი: რომ ის უბრალოდ უსინდისოა, ასეთი ადამიანი კი წაგებული არასდროს არ რჩება. რაც შეეხება მოტყუებულ შეყვარებულს, ის საბრალოა, ღალატის დროსაც შესაბრალისია და თუ ამ ღალატს მიტოვება მოჰყვა, მაშინაც საწყალი იქნება. ბიჭმა თვითონ არ იცის, რა უნდა. მაგრამ ბოლოს მაინც ყველა დავინდე (ჩემში ფილანტროპმა გაიღვიძა!), დამნაშავის ძიების არეალი გავაფართოვე და დავასკვენი რომ: ბიჭი დამნაშავეა იმიტომ, რომ იმ ”მესამეს” თვალებს უჟუჟუნებდა და ”დიდი სიყვარულის” იმედი ჩაუსახა, შეყვარებული გოგო იმიტომ, რომ თვალებს იბრმავებდა და თავს იტყუებდა, და ის ”მესამე” იმიტომ, რომ ”ინტრიჟკაზე” უარი არ თქვა.

საბოლოოდ ვიტყვი, რომ ზეშთაგონება არ მწვევია, მაგრამ საკუთარი პრობლემის გაზიარებამ ცოტა გამათავისუფლა, კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ მიყვარს პუბლიკის წინაშე გამოსვლა და პლუს ამას, მიყვარს გულახდილობა, თუნდაც სრულიად უცნობი ადამიანების წინაშე (პირიქით, მათთან უფრო მეტადაც კი).

ქუჩაში რომ შემოგხვდეთ

მე არავინ დამთაგა, არადა, მეც მომინდა, ქუჩაში მიცნონ!

ამიტომაც:

თუ მარტო დავდივარ, დავდივარ სწრაფად, წელში ოდნავ მოხრილი და ჩემი სიბეცის გამო ვერ ვცნობ ვერავის. მხარზე დიდი ჩანთა მაქვს გადაკიდებული და ცალი ხელი მასზე მიდევს, მეორე ხელში ხშირად მიჭირავს მრავალ ნივთთა ასხმულა, რომლებიც თავისუფლად მოთავსდებოდნენ ან ერთმანეთში, ან ჩანთაშივე. სიარულისას ვხვდები ამას, ვჩერდები და ვიწყებ მათ ოპტიმიზაციას. თუ ისე მოხდა, რომ ჩანთა არ მაქვს თან, ხშირად არ ვიცი, სად წავიღო ჩემი ნევროზიანი ხელები, ამიტომაც ვაწვალებ მობილურს, ვჟონგლიორობ ხურდებით, ვჭმუჭნი ავტობუსის ბილეთებს.

დავდივარ გაშლილი, მხრებამდე თმებითა და ”ჩოლკით”, უშედეგოდ ვცდილობ თმები წითლად ვაქციო, ჯერჯერობით მოწითალო-წაბლისფრის სტადიაზე ვარ. მაცვია ძირითადად ჯინსები და მიკეთია ლითონის მრგვალი საყურეები, რომლებსაც ხშირად ვკარგავ და ახალს ვყიდულობ.

ყველაზე თავისუფლად სპორტულ, საშუალოძირიან ფეხსაცმელებში ვგრძნობ თავს, თუ ქუსლებზე ვდგავარ, ეს დიდ ძალისხმევად მიჯდება და თუ ”ქუსლიანი დღის” ბოლოს შემხვდით, დატანჯულ გამომეტყველებაზე აუცილებლად მიხვდებით, რომ ეს მე ვარ.

მაგრამ არის ქუჩაში მოსიარულე კოჰინორის 2 სახესხვაობა, იმის მიხედვით, მისი გული თავისუფალია თუ ვინმეთი გატაცებული:

პირველ შემთხვევაში მაქვს სერიოზული, როგორც ჩემი და აღნიშნავს – სამყაროს სვე-ბედზე დაფიქრებულის სახე, გამვლელებს თვალს ვარიდებ და იშვიათად ვიღიმები.

მეორე შემთხვევაში ხშირად მნახავთ ყურსასმენებით, იცოდეთ რომ ერთ კონკრეტულ სიმღერას ვუსმენ, დამთავრდება და თავიდან, დამთავრდება და თავიდან… ამ დროს დავდივარ გაღიმებული და მარტოკა ვიცინი კიდეც, ყველას ვუყურებ თვალებში და უხმოდ, მხოლოდ ტუჩებით ვღიღინებ.

და თუ შემოგხვდათ ხვალ, ზეგ, მაგზეგ… აუცილებლად ნახავთ მეორენაირ კოჰინორს და იმედია კიდევ დიდხანს ვერ ნახავთ პირველნაირს, მასთან შეხვედრა არც ღირს :)