დალოცვილი ძალადობა

“თქვენი გავლენა ხალხზე გეუბნებით გამოცხადებით, აშკარად, საბოლოოდ მავნებელი გამოდგება. არ არი მოსაწონი თქვენი გავლენა, ვინაიდან იგი სასარგებლო ნაყოფს არ გამოიღებს და მხოლოდ მონებს აღუზრდის ქვეყანას და არა ნამდვილს მამულიშვილებს და მოქალაქეებს”… ვაჟა ფშაველა ( „მღვდლების ვინაობა, 1906)

“მე მომწონს თქვენი ქრისტე, მაგრამ არ მომწონს ქრისტიანები, ისინი ქრისტეს საერთოდ არ ჰგვანან” – მაჰათმა განდი

ბავშვობაში მღვდლების მეშინოდა. “მეშინოდა” მაინც არ არის ზუსტი ნათქვამი, მოწიწების, ირაციონალური შიშისა და აღფრთოვანების ნაზავს ვგრძნობდი მათ მიმართ, სრულიად უბრალო მიზეზის გამო. მეგონა, ნათელმხილველური ნიჭით იყვნენ დაჯილდოვებულნი და თუკი მოინდომებდნენ, შეეძლოთ რენტგენივით მიეშუქებინათ ადამიანებისთვის გამჭოლი მზერა და ყველა ცოდვა დაენახათ. არ ვიცი, რამე წავიკითხე ასეთი ნიჭის მქონე წმინდანზე, თუ დამოუკიდებლად დავასკვენი, მაგრამ ასეთი უცნაური გრძნობა კი მქონდა. რომ გავიზარდე და ყველანაირ არარაციონალურ რწმენაზე უარი ვთქვი, ღვთის რწმენის ჩათვლით, მათ მიმართ სრულიად ნეიტრალურად განვეწყვე. იყვნენ რა, თავიანთ საქმეს აკეთებდნენ მეტ-ნაკლები წარმატებით.

2013 წლის 17 მაისს კი ყველაფერი შეიცვალა. იმ დროინდელმა ამბებმა გვარიანად შეანჯღრიეს ჩემი ღირებულებები და მეორე უკიდურესობაში გადავვარდი. დავდიოდი და თუ სადმე ანაფორიან და წვერიან მღვდელს გადავეყრებოდი, ყველას ეჭვის თვალით ვუმზერდი, ვფიქრობდი: ნეტავ ისიც სიძულვილსა და შეუწყნარებლობას ქადაგებს-მეთქი? ნეტავ მასაც არავითარი წარმოდგენა არა აქვს ახალ აღთქმაზე და სოდომ-გომორის გარდა არაფერი ახსენდება, როცა საკუთარი თავისგან განსხვავებულზე უწევს მსჯელობა-მეთქი? ნეტავ მასაც ჯვაროსნული მისიის წარმომადგენელი ჰგონია თავი, ცეცხლითა და მახვილით რომ უნდა შეებრძოლოს მანკიერ ადამიანებს და თუ საჭირო გახდა, თავიც გაუჩეჩქვოს ქრისტეს სახელით-მეთქი?

ფოტოს ავტორი ??? წყარო: http://enpijournalism.wordpress.com/

17 მაისის მერე, ჯერ ფეისბუქის გვერდზე ვაზიარე ძალადობის მგმობი ონლაინ-პუბლიკაციები, მერე ჩემს ამხანაგს ვეკამათე ტაბურეტიანი მამაოს თემაზე, ვიყავი თეოკრატიის წინააღმდეგ გამართულ აქციაზე, „ეს რა ქვეყანაში ვცხოვრობ“ დარდიც გამოვცადე საკუთარ თავზე, ვინერვიულე და ვიღელვე. მერე თითქოს დავწყნარდი. მაგრამ არა, როგორც ჩანს, ბოლომდე მაინც ვერ დავწყნარდი და ბოლომდე მაინც ვერ მოვისვენე, ამიტომაც ვერ ვპატიობ იქნებ სრულიად უდანაშაულო მღვდლებსაც. სხვა კი არაფერს, უბრალოდ „მღვდლობას“ ვერ ვპატიობ. იმიტომ რომ, ყველამ ერთხმად და უსიტყვოდ მოაწერა ხელი ძალადობის აქტს, როცა მის გასაპროტესტებლად არაფერი მოიმოქმედა. ყველას დაეკისრა პასუხისმგებლობის წილი 17 მაისის უმსგავსობაზე. თითო ოროლას გარდა არავინ გამოსულა და არ უთქვამს: ბოდიშს ვიხდით, იმ ინსტიტუტს რომ წარმოვადგენთ, ასე რომ შეირცხვინა თავიო, ეს რა დაგვემართაო… პირიქით, ასე გვითხრეს, რომ ქრისტე იყო ამ აქციის ორგანიზატორი და საერთოდაც ჭკვიანად იყავით, ვინა გგონივართო – დააყოლეს.

ღმერთის კი არ მწამს, მაგრამ რელიგიების დებულებების მწამს, სიყვარულს, ერთგულებას, პატიოსნებასა და სიკეთეს რომ ქადაგებს… საყოველთაო, ადამიანური და დიადი ღირებულებების, ეს კი საკმარისია, რომ ადამიანებისაც მჯეროდეს. იმიტომ რომ მგონია, ადამიანები ძირითადად სწორედ ასეთი კეთილი, პატიოსანი და მოსიყვარულეები არიან. ასე რომ არ მეგონოს, მათს კეთილსინდისირებაში დაეჭვებაც ისევე მომიწევდა, როგორც ახლა მღვდლებისაში მიწევს.

მაგრამ ბოლო დროს უმცირესობაში მყოფის კომპლექსი დამჩემდა, ათეისტები ისედაც უმცირესობაში ვართ, მაგრამ ამაზე არ ვლაპარაკობ ახლა. იმაზე ვლაპარაკობ, 2013 წლის ივნისის მონაცემებით საქართველოს მოსახლეობის 93 პროცენტი ეკლესიას რომ უპირობოდ ენდობოდა. და ეს იმ თვის მონაცემებია, 17 მაისს რომ მოსდევდა. იმაზე ვლაპარაკობ, საქართველოში მორწმუნეთა 81 % მოძღვარი რომ ჰყავს თურმე  და იმაზე, ამ მოძღვრებს რომ არ ვენდობი, მრევლზე მათი კეთილისმყოფელი გავლენა რომ მაეჭვებს ძალიან.

გურამ მურადოვის ფოტო/Civil.ge

17 მაისის მოვლენების შემდეგ, რელიგიურ ფუნდამენტალიზმზე დაიწყეს საუბარი. პოლიტიკის ფილოსოფოსი ერიკ ვოგელინი ფუნდამენტალიზმის რამდენიმე ნიშანს გამოჰყოფდა და მათ შორის იყო: რწმენა იმისა, რომ  არასრულყოფილებისგან სამყაროს განთავისუფლება შეიძლება და რომ სამყაროს წესრიგის შეცვლა ადამიანის მოვალეობაა. სწორედ ამგვარ პოზიციას გამოხატავდნენ 17 მაისის კონტრაქციის მონაწილეები, რომლებსაც „დაავადებული“ და „გარყვნილი“ ადამიანებისგან ეროვნული იდენტობის დაცვა საკუთარ წმინდა მოვალეობად მიაჩნდათ.

ფოტოს ავტორი ??? წყარო: http://enpijournalism.wordpress.com/

ეჭვი არ მეპარება და ვიცი კიდეც, ბევრი მორწმუნეც ძალადობად და უმსგავსობად რომ აღიქვამდა იქ დატრიალებულ განუკითხაობას, მაგრამ მღვდლების მოქმედების გამართლებას რომ ცდილობდნენ, ისეთ მორწმუნეებსაც ბლომად ვიცნობ და ძალიან ვბრაზობ ასეთებზე. არ შეიძლება, უდანაშაულო ადამიანებზე ძალადობის გასამართლებელი გზები ეძიო, მითუმეტეს მაშინ, როდესაც ისეთ რთულ მისიას ხარ შეჭიდებული, ეკლესიურად ცხოვრება რომ ჰქვია. უბრალოდ საკუთარ თავთან მოდიხარ წინააღმდეგობაში, საკუთარ თავსაც ატყუებ და სხვებსაც.

გიორგი გოგუას ფოტო/წყარო: http://www.liberali.ge/

ადრე ერთმა ჭკვიანმა ადამიანმა მითხრა, რომ სულ სხვაა თეოლოგია და სულ სხვა ის პრაქტიკული რელიგია, გაუნათლებელი მღვდლებითა და გაუცნობიერებელი სწავლებებით გაშუალებული რომ ვრცელდება ხალხშიო. მე არ მომწონს და არ შემიძლია მწამდეს  საზოგადოებრივი გონის პროდუქტი, ბოროტი ღმერთის. მჯერა, რომ თუ ღმერთი არსებობს, ის სიკეთისა და სიყვარულის ის უმაღლესი გამოხატულება უნდა იყოს, რომელიც არავითარ შემთხვევაში არ დაუშვებს ძალადობას ღვთის ხატად და მსგავსად შექმნილ ადამიანზე. თუ ადამიანთა ნაწილისთვის არის ამგვარი ძალადობა მიუღებელი, თუ ადამიანთა ეს ნაწილი სიკეთეს უპირისპირებს ამგვარ ძალადობას, როგორ შეიძლება ღვთისთვის სხვაგვარად იყოს? როგორ შეიძლება უბრალო ადამიანები იყვნენ ღმერთზე კეთილები?