გა2ებული

Kohinor’s Blog-ი მომავალ თვეს 2 წლის ხდება, წესით და რიგით, ამ ჩანაწერსაც 9 ოქტომბერს უნდა ვაქვეყნებდე, მაგრამ გულმა ვერ მომითმინა, არასდროს დამიწერია შემაჯამებელი პოსტები და ასეთ შესანიშნავ ინიციატივას “2 კვირით ადრე, თუ 2 კვირით გვიან” არ უნდა აბრკოლებდეს. არქივის პოსტებს გადავხედე ბლოგის დაბადების ზუსტი თარიღის დასადგენად და მოგონებები ამომიტივტივდა, ძალიან შებოჭილი ვწერდი თავიდან, ყველა სიტყვას ვწონიდი, სურათების ატვირთვა და სიტყვების გაბოლდებაც კი არ ვიცოდი, ჩემი ძველი პოსტები მონოლითური ნაგებობია, ერთ ადგილას ვერ შეასვენებ თვალს.

ორწლიანი სტაჟის მერე, შემიძლია ვთქვა, რომ ბლოგს აქვს გარკვეული მახასიათებლები, კერძოდ: თითოეული კომენტარი და ლაიქი იმ განსაკუთრებული სოციალური ჯგუფის წევრად მაგრძნობინებს თავს, რომელსაც მხოლოდ ვირტუალურად ვიცნობ. ამიტომ ჩემი ბლოგი არასდროს ყოფილა დღიური. რაც უნდა პირადულობაზე ჰქონოდა პრეტენზია, ამ მესამე პირების ნაგულისხმევი არსებობა გარკვეულ ჩარჩოებს და წესებს მაინც დაუდგენდა. აქ შეიძლება ითქვას, პოლარიზებას ვუკეთებ აზრებს, რაღაცას უფრო მეტად გამოვკვეთ და უფრო ვუსვამ ხაზს, რეალურად ასე რადიკალურად არც ვაზროვნებ. ბლოგზე მთავარი მკითხველია, თუ ვყვები ამბავს უცნობი ადამიანებისთვის, არ უნდა გამომრჩეს წვრილმანი დეტალები, რაც ჩემთვის თავისთავად ცხადს, გაუგებარს გახდის სხვისთვის.

კიდევ ერთი შემზღუდავი ფაქტორი არიან ნაცნობები, რომლებიც “Kohinor”-ს კითხულობენ, მე ვერასდროს ვწერ მათზე და Publish-ის ღილაკზე დაჭერამდე, წამით მაინც მიწევს დაფიქრება, რამე ხომ არ მივქარე.

თუმცა, ამ ორ წელიწადში დაგროვილი საუკეთესო პოსტები მაშინ დავწერე, როცა “ვნებებს” გულში ვერ ვაკავებდი და დიდად არ ვფიქრობდი სხვების აზრებზე. ასე მგონია, სხვა დანარჩენებს მაინც ეტყობა შალაშინის კვალი, ესენი კი ბუნებრივად იშვნენ და არა საკეისრო კვეთით. მაგალითად, პოსტი ჩემს ძმაზე ამერიკიდან მისი ჩამოსვლის ღამეს დავწერე, პოსტი ვირტუალურ ურთიერთობებზე მაშინ, როცა ძალიან გამივირტუალურდა ყველაფერი და რაღაცის შეცვლის სურვილი გამიჩნდა. არიან კიდევ ჩემი საყვარელი პოსტები, რომლებიც ფსიქოლოგიის ზეგავლენით დაიბადნენ, ჩანაწერები პერფექციონიზმზე და წაწლობაზე და რა თქმა უნდა პოსტი, რომლითაც პირველი გამარჯვება მოვიპოვე ვირტუალურ სივრცეში (გამარჯობა, “Sweet” !)

მაგრამ ხშირად, როგორც უკვე ვთქვი, ბლოგი ზოგად ტენდენციებს უფრო აღნუსხავს თუ რაზე ვფიქრობ იმ პერიოდში, მაგრამ გაცილებით არაზუსტად გამოხატავს იმას, თუ რას ვფიქრობ. ერთი წლის წინ ყურებამდე შეყვარებული ვიყავი, მაგრამ ისე მეშინოდა, რომ მას არ წაეკითხა, ან საერთო ნაცნობები არ გადაწყდომოდნენ ბლოგს, რომ ყველაფერი მივალამაზ-მოვალამაზე და გადავაკეთე, რაზეც ვწერდი და საერთოდ ანონიმურობის დაცვის მიზნით მხოლოდ ემოციების აღწერა მიწევდა და არა ფაქტების. ისე არ მინდა, გამოჩნდეს, თითქოს ვმსახიობობ და ვიტყუები, უბრალოდ ჩემთვის პოსტების ლიტერატურულად გამართვა საკმაოდ მნიშვნელოვანია და შეიძლება უფრო ხშირად იმაზე ვფიქრობ, თუ როგორ ვწერ და არა რას. წმინდად გასტრონომიული თვალსაზრისითაც, საჭმლის გემო ცხადია, მთავარია, მაგრამ მნიშვნელოვანია გაფორმებაც.

ჰეფი ბირთდეი, კოჰინორ! :*

ვისთვის როგორ, მაგრამ 2 წლის მერე, შემიძლია ვთქვა, რომ მე პირადი ბლოგი დღიურზე მეტად ეროტიკულ გამოცემას მაგონებს, აქაც შიშვლდები, მაგრამ ლამაზად და თანაც ბოლომდე არა…

პერფექციონისტი

ჩემს ყოველ დანაბეჭდს იმდენჯერ ვკითხულობ, რომ ზოგჯერ ახალ პოსტამდე ძველიდან აკვიატებულად დამდევს რომელიმე ფრაზა. ჯერ დრაფტში ყოველ სიტყვაზე კირკიტისას მიწევს ხელახლა წაკითხვა, მერე პრივატულად ვაქვეყნებ, რომ ვნახო, როგორ გამოიყურება ბლოგის გვერდზე. აქაც ორ-სამჯერ გადავიკითხავ და სინონიმებით ვცვლი უგერგილო გამოთქმებს. ოო, მერე სათაურზეც უნდა ვიფიქრო; ცალკე პუნქტუაციაა ჩემი აქილევსის ქუსლი, თუმცა უკვე შევეგუე კიდეც, რომ მძიმე-წერტილები დიდად მზაკვარნი გახლავან (ერთხელ ლექტორმა რეფერატზეც კი მიმიწერა: “არსებობს ასეთი სასვენი ნიშანი – მძიმე!”).
და ასე ყოველთვის: ვფიქრობ, ვწერ, ვშლი, ვაშალაშინებ, ვეძებ, მომწონს, არ მომწონს, ვფიქრობ, ვბეჭდავ, ვშლი…

დიახ, ქალბატონებო და ბატონებო, მე პერფექციონისტი ვარ! არ უარვყოფ, არის ამ განცხადებაში ჩაქსოვილი სიამაყე, მაგრამ ის, ამავე დროს, სამწუხარო დიაგნოზის ტონით არის ნათქვამი, რადგან მუდმივი თვითცენზურა და სრულყოფილებისთვის ბრძოლა ბოლოს და ბოლოს ძალიან დამღლელია. (პერფექციონიზმი – ეს არის პროგრესულად მზარდი მოთხოვნილებები საკუთარი თავისადმი, როცა შეცდომა და არასრულყოფილება უპატიებელი ხდება ნებისმიერ ასპექტში: სამუშაოზე, ქცევაში, გარეგნობაში…)

პერფექციონისტი ზედმეტად მგრძნობიარეა კრიტიკისადმი და იმას, რომ რამე გააკეთოს უბრალოდ დამაკმაყოფილებელ დონეზე, ურჩევნია ის საერთოდ არ გააკეთოს. მარტივი ლოგიკაა, რაც არ არსებობს, ვერავინ დაიწუნებს. ამ პრინციპის გამოისობით, მე არასოდეს ვცეკვავ დღესასწაულებზე, თავს ვარიდებ ბურთით გასართობ თამაშებს, არ ვთამაშობ ჯოკერს და ძალიან მთრგუნავს ინგლისურის გაკვეთილი. მე ვიცი, რომ ამ სფეროებში ვერ ვბრწყინავ და მაგალითისთვის, მირჩევნია მარტო ვიჯდე სუფრასთან, ვიდრე ავდგე და “ისე რა”, ან მითუმეტეს ცუდად(!) ვიცეკვო.

პერფექციონიზმის ფესვებიც, სხვა ყველა დარღვევის მსგავსად, თურმე ბავშვობაშია საძიებელი. ასეთ ადამიანს ჰგონია, რომ გარშემომყოფთაგან სიყვარულსა და აღიარებას მხოლოდ უზადო შედეგების მიღწევით თუ მოიპოვებს, რადგან ბავშვობაში მხოლოდ მაშინ აქებდნენ, როცა ფრიადებს იღებდა. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემს შემთხვევაშიც ასე იყო, უნაკლოდ შესრულების მტკივნეული მოთხოვნილება რაღაც სხვა უცნობი მიზეზებით ჩამომიყალიბდა, თორემ ჩემს მშობლებს ჩემი ფრიადები, რბილად რომ ვთქვათ, ფეხებზე ეკიდათ. ჩემთვის ნებისმიერი გადახვევა იდეალურობის მკაცრად განსაზღვრული სქემებიდან ტრაგედიაა. მე პანიკაში ვვარდები: როცა ვაგვიანებ, როცა პირობას ვერ ვასრულებ, როცა დიეტას ვარღვევ, როცა ამობეჭდილ თემაში გამორჩენილ ასოს ვამჩნევ…

ვხვდები, რომ საბოლოოდ ეს პედანტური კირკიტი სხვებისთვის დამღლელი და გამაღიზიანებელი ხდება. მაგალითად ჩემმა თანამშრომელმა, მას შემდეგ, რაც რაღაც წვრილმანების გამო სადისტურად ვტანჯე, ჩუმად “ზადიანი პროდუქტიც” შემომაპარა და მხოლოდ იმის მერე, რაც თვითკმაყოფილმა მოვიწონე, მითხრა, რომ გამაცურა. სინამდვილეში დეტალები იმიტომაცაა დეტალები, რომ ისინი შედეგს ვერ ცვლიან, მაგრამ პერფექციონისტებს ეს არ (გვ)ესმით.

საბოლოოდ ისე გამოდის, რომ იდეალურთან შესატყვისობას მარტო საკუთარ თავს კი არ ვთხოვთ, უნებურად სხვების ნაკლოვანებებსაც ვუსაფრდებით. ასე ვაგებთ იდეალური მეგობრის, თანამშრომლის, ხელმძღვანელის, ლექტორის, იდეალური ქალის, კაცის, ბავშვის, იდეალური ცხოვრების და თვით იდეალური სიკვდილის სქემებსაც კი. ზადაღმოჩენილი ადამიანები კი ავტომატურად “ჩამოლაბორანტდებიან”.

გამოთქმა – ყველას თავისი იდეალი ჰყავს; პერფექციონისტთან მიმართებაში ორმაგ მნიშვნელობას იღებს, ჯერ ერთიც, ეს ფრაზა თითქოს რეაბილიტირებაშიც უნდა დაეხმაროს – ქვეტექსტით: “დამშვიდდი! ის, რაც შენ შენს თავში არ გაკმაყოფილებს, სხვებისთვის აბსოლუტურად მისაღებია” და მეორეც, თავად პერფექციონისტის წარმოდგენები იდეალურზე, შესაძლოა, სულაც არ შეესატყვისებოდეს ამა თუ იმ მოვლენის ეტალონზე ტრადიციულ წარმოდგენას.

უტრირება რომ მოვახდინოთ: თუ მავანისათვის მამიკოს ფულებით “მოგულავე” თეთრ რაშზე ამხედრებული, უპრინციპო და ქარაფშუტა პრინცია იდეალი, ჩემი იდეალური ცხოვრების იდეალური თანამგზავრი ვეჭვობ არასპორტული და ახლომხედველი უნდა იყოს და (ვაჰმე) სხვა ნაკლებთან ერთად, შეიძლება ჭურჭლის რეცხვაც კი იცოდეს! ოღონდ პრობლემა აქ სწორედ ისაა, რომ პრინცის მოყვარულები შავ რაშიანსაც აიტანენ, მე კი სწორედ ახლომხედველი და არასპორტული მინდა და არავინ სხვა!!!

ისწავლო – იყო არასრულყოფილი, ყოველგვარი სინდისის ქენჯნის გარეშე, დარწმუნებული ვარ, მართლაც შესანიშნავია. მაგრამ მე აღარც მჯერა, რომ ამას შევძლებ. და ალბათ არც მინდა, თქვენ წადით საითაც მიდიოდით, მე ისევ მარჯვნივ გავუყვები, აი, იმ ქალაქისკენ :)