რკინიგზული ფსიქოლოგია

აღდგომის დილას, ღამის მატარებლით მგზავრობისას, უდიდესი პატივი მერგო, ჩემს ცხოვრებაში პირველი ფსიქოლოგიური სეანსი შედგა. ეს დღეები სოფელში გავატარე და სურვილი მწვავდა, ყველაფერი, რაც იმ ქალმა ორადგილიან კუპეში მიამბო, ბლოგზე დამეწერა. მაგრამ მერე მივხვდი, რომ არ ღირდა. მართალია, ძალიან უჭირდა მაშინ, ალბათ ნებისმიერს, ვისაც არ უნდა გადაყროდა ვაგონში, ყველაფერს მოუყვებოდა, მაგრამ მე მაინც ჩვენს საიდუმლოდ მინდა შევინახო ის ამბები.

საერთოდ ცნობილია, რომ როცა ადამიანი შფოთავს, აფილაციის (ახალი კონტაქტი, ურთიერთობა) მოთხოვნილება უჩნდება. როცა კუპეში შევედი, ისე აქტიურად გამომეცნაურა, ცოტა არ იყოს მეუხერხულა, ისეთ ტიპებს მივაკუთვნე, 15 წუთში შენი საუკეთესო მეგობრები რომ ხდებიან, ჰოდა, დიდი ინიციატივა ურთიერთობის გაღრმავების მიზნით არ გამომიჩენია, დავწექი და დავიძინე.

მაგრამ მეორე დილით, რომ მკითხა, როგორ გეძინაო და ჩემ პასუხს მიაყოლა, მე მთელი ღამე ვტიროდიო, აი, მაშინ მივხვდი, რომ სხვა რამეში იყო საქმე და არა თანდაყოლილ ფამილარულობაში. სულ მახსენდება, რასაც მიყვებოდა და ვითრგუნები, ეტყობა გამოცდილებასთან ერთად მოდის, გულთან ახლოს არ მიიტანო ყველა კლიენტის (თუ პაციენტის) მონათხრობი. მთავარი კი ისაა, რომ მივხვდი, ფსიქოლოგობა მართლა დიდი პატივია, მაგრამ თან ძალიან რთულიც. ეს პოსტიც ფსიქოთერაპიული ხასიათისაა, ცოტა ორთქლი უნდა გამომეშვა.

პ.ს. დღეს ჩამოვედი ქალაქში და სკაიპში გულისამაჩუყებელ ტექსტებს ვარიგებ.
[5:55:21 PM] Kohinoor: tbilisi miyvars ra! axla vzivar komptan da bednierebisgan vibadrebi, aq unda davimarxo da asfalti damagon gulze (inlove)