ბრაუზერის ერთ ტაბში ბლოგის ამწლისეული პოსტები მაქვს გახსნილი, მეორეში – ფბ-ს აპლიკაცია “2012 Year in Review”. წესით იმის გახსენებაში უნდა დამხმარებოდნენ, რა ხდებოდა ამ წელს მნიშვნელოვანი ჩემს ცხოვრებაში. თუმცა, თუ 2012 წლის განმავლობაში დაწერილი ოთხივე პოსტი სიყვარულზეა, გონების დიდად დაძაბვა იმას არ სჭირდება, რომ ბლოგის ავტორმა წლის დიდი ნაწილი რომანტიკული ფილმების ცქერას, ბალიშში თავჩარგულად ქვითინს, მეგობრებისთვის ყურების ჭედვასა და მსგავს უაზრობებს შეალია. ანუ წლის დასაწყისიდან ვიდრე ოქტომბრამდე მთლად სრულ ჭკუაზე ვერ იყო. მადლობა ღმერთსა და X-ს ამ ეტაპმა ჩაიარა. ამჟამად ბლოგის ავტორი იმდენად გამოეთიშა მისთვის ასე სისხლხორცეულ განცდებს, რომ უკვე შინაგანი გაოცებით აღვსილი ისმენს სხვათა მონათხრობებს სიყვარულზე. კიდევ ერთხელ ვრწმუნდები, რომ თუ შენც არ გტკივა იმწუთას კბილი, ვერაფრით თანაუგრძნობ იმ ადამიანს, ტკივილისგან რომ იგრიხება. ვერ თანაუგრძნობ კი არა, იმასაც კი გაივლებ გონებაში, რა გაატრაკა ამ თავისი კბილის ტკივილით, ვის არ სტკენია ერთიო.
წლის დასაწყისში სამუშაოდ მარნეულში განმამწესეს, ყოველი ორშაბათიდან პარასკევამდე სოფელ ალგეთში ვცხოვრობდი და აზერბაიჯანელ ბავშვებს ქართულს ვასწავლიდი. უცნაური გრძნობა იყო თავიდან, გაივლი-გამოივლი და ყველგან ჩურჩული: გურჯუ მელიმე (ქართულის მასწავლებელი). თავი მაგარი ტიპი მეგონა. აბა, რა იქნებოდა, სადაც არ უნდა გამევლო, ყველგან ჩემზე იყო ლაპარაკი. როცა ერთი წლის თავზე იქიდან წამოვედი, როგორც მჩვევია ისე, ცრემლები გადმოვყარე. ბავშვობიდან მაქვს ეს მავნე ჩვევა, ყველა გულისამაჩუყებელ მომენტში ვტირი. უკვე მენატრებიან ჩემი პატარა გიჟუები, მაგრამ იმასაც კარგად ვხვდები, რომ მასწავლებლობა არ არის ჩემი საქმე. საერთოდაც არაფერი არ არის ჩემი საქმე, რისი საბოლოო შედეგიც მთლიანად ჩემს ინდივიდუალურ ძალისხმევაზე არ არის დამოკიდებული. მასწავლებლობის დროს კი თამაშში ორნი ხართ – შენ და მოსწავლე და იმ იდეალურ შედეგსაც ორივემ ერთად უნდა მიაღწიოთ, რაც არ დაგიმალავთ და საკმაოდ რთულია.
კიდევ იმასაც მივხვდი ამ ერთი წლის განმავლობაში, რომ მითი ქართველების უსაზღვრო ტოლერანტობაზე იმავე მასშტაბისაა, როგორისაც მითი მათ ნიჭიერებასა და ამავდროულ სიზარმაცეზე. ერთ საიდუმლოს გაგიმხელთ – არც ტვინი უდუღს ჩვენს ერს და არც ისეთი კეთილები ვართ, როგორც ისტორია გვასწავლის. აქვე მივმართავ ყველა ჯურის ნაცისტებსა და რასისტებს, წადით, თავები დაიხოცეთ, სამყარო უფრო მშვენიერი გახდება თქვენ გარეშე.
წელსვე მოვასწარი ორი პატარა ლაშქრობა. ერთი იყო ბეთანია, რომლის დროსაც გზა აგვებნა და სულ თავ-ბედი ვიწყევლეთ და მეორე – მარტვილის რაიონი თავისი კანიონით, ვისაც არ გინახავთ, რეკომენდაციას ვუწევ, არც რთული სავალია და თან უღმერთოდ ლამაზია.
წელსვე გავხდი 25 წლის და უფრო და უფრო ხშირად მეძალება იმის შიში, რომ თუ არ ვიჩქარე, რაღაცას ვერ მოვასწრებ და უღიმღამოდ დავასრულებ სიცოცხლეს. ეს რამდენად შემიწყობს აჩქარებაში ხელს, არ ვიცი, მაგრამ რომ ვშფოთავ, ეგეც საქმეა. იმედი მაქვს, ეს შფოთი იმ სამი გეგმის განხორციელებისთვის მომცემს ბიძგს, ამ წელს რომ დავისახე. თუ არადა, 2013 წლის შემაჯამებელ პოსტში დავწერ, რომ ფუფლო და ჩმო ვარ და არც ღირს ამიერიდან ჩემნაირი ადამიანის პოსტები იკითხოთ-მეთქი.
მალე 2013 დადგება, უკეთესი წლის, წარმატებისა და ქართველი ერის გაკეთილშობილების იმედით აღსავსე გილოცავთ დამდეგ ახალ წელს!
პ.ს. დღეს მოვრთეთ ნაძვის ხე და ძლივს ვიგრძენი, რომ ახალი წელი დგება. ბავშვივით მიხარია, ლამის სანტა-კლაუსის მოსვლის იმედიც კი მაქვს. ^_^
Kohinor's Blog 
ბოლო კომენტარები