ჩემი ცხოვრების 5 სიყვარული :P

ასეთ ხასიათზე რომ არ ვიყო, როგორზეც ვარ, უფრო კეთილშობილურსა და ანგელოსურ პოსტს დავწერდი, ვარდისფერ-მოფარფატე საპნის ბუშტებითა და მელანქოლიური მუსიკით, რომლის ბოლო ნოტები მაინც დამაიდებლად ჟღერს! ახლა, თემის სათაურის მიუხედავად, მცირე აგრესიას მიმოვაფრქვევ და გაუძელით.

რა მიყვარს?

1. ძალიან მიყვარს ჩემს ძმასთან ლაპარაკი, იმ ადამიანების კატეგორიას ლიდერობს, რომლებთანაც საუბარი სიამოვნებას მანიჭებს. ვიცი, რომ რომელ წიგნზეც არ უნდა დავიწყო ლაპარაკი, მას ის წაკითხული აქვს და აუცილებლად ამყვება, მერე ჩამოვუვლით და ერთმანეთს ვახსენებთ საკვანძო მომენტებს. მსიამოვნებს, რომ ერთნაირად გვიყვარს ანიმაციები და მათი გარჩევა (ანიმეებამდე ჯერ ვერ ავმაღლდით :P ), კიდევ _ ფსიქოლოგიაზე ბაასი და ნაცნობების ფსიქოლოგიური პორტრეტების შედგენა, ერიკსონ-ფროიდული ანალიზები; ვის როგორი ბავშვობა ჰქონდა და ვინ ტირის ღამე ბალიშში თავჩარგული…

ჩემი ძმა მეუბნება, რომ რადგან პირადი ცხოვრება რაღაც ვერ მეწყობა, თავი მეცნიერებასა და ხელოვნებას უნდა მივუძღვნა, როგორც ყველა არასაკმარისად ლამაზმა გოგომ :P ზოგჯერ ნერვებს მიშლის, მაგრამ მაინც მიყვარს მისი ირონიულ-დამანგრეველი შენიშვნები (დათ, გამაგრდი და ემოციებისგან არ ატირდე!).

2. მიყვარს როცა დაწყებულ საქმეს ძირისძირობამდე უკანასკნელ მძიმე-წერტილამდე სრულყოფილად ვამთავრებ და ვერ ვიტან კომპრომისებს ამ დროს. ყველა პროექტი, პრეზენტაცია, ნახატი, სადაც პატარა კრახი მაინც მქონდა, გულში ხინჯად მაქვს ჩარჩენილი. ხუთოსნის კომპლექსი ჰქვია ამას, როცა რაიმეს წარვადგენ, ჩემი გამოსვლა ტაშის გრიალით თუ არ დამთავრდა და ლამის ავტოგრაფის ჩამოსართმევად არ მომვარდა ხალხი, ეს ჩემთვის დიდ ჩავარდნად აღიქმება.

3.მიყვარს სიყვარული, საკუთარი თავი შეყვარებულის ამპლუაში, სიყვარულზე ლაპარაკი (ჩემი თეგების ღრუბლისკენ გაიხედეთ ერთი :P), ჩემს შეგრძნებებზე დაკვირვება ამ დროს, ტონობით ცრემლიანი წერილების წერა, ვაი-ვიში, რომანტიკა, მელოდრამებზე ბღავილი, ოღონდ ცოტა “დონე” მელოდრამებზე (A walk to remember და The notebook-ი ძალიან “მესოპლისახარება” ანუ “მეცინგლშაქრება”).

4. მიყვარს სასიამოვნოდ დაღლა ხატვით და წერით. საკუთარი თავის გამოწურულ ლიმონად შეგრძნებაც კი მიყვარს, თუ ვგრძნობ, რომ კიდევ ერთი ნაბიჯით წინ წავედი, რომ რაღაც გამომდის, რომ ვვითარდები და ვიზრდები. (ზოდიაქოში მიწერია, რომ “ტრუდაგოლიკი” უნდა ვიყო წესით, ჯერ ვერ “ვქაჩავ”, მაგრამ იმედი მაქვს, რომ იქამდეც მივაღწევ :P)

5.მეხუთე პუნქტად უამრავი რამ გამახსენდა, რაც მიყვარს, რომ არ მიწყინონ და პერსპექტივაშიც არ დავკარგო, ერთად გავაერთიანებ, ერთ წინადადებაში: მიყვარს ცალ ხელში ყავის ჭიქით, მეორეში ფანქრით, ხატვა-ხატვის დროს, ფუმფულა-ნაკეცება ბავშვებით გარშემორტყმულს, ინტელექტუალურ-ოჯახური საუბრები ზღვის სანაპიროზე.

დამთაგა Mylpi-მ, ვთაგავ Natalia-ს, მგონი არ დაუწერია…

ფსიქოდრამა – ღალატი

დღეს მეორედ ვიყავი ფსიქოდრამის მონაწილე. სამსახურში რომ დიდი გაუგებრობა და ბურუსით მოცული მომავალი მაქვს, უკვე მითქვამს (ირიბად მაინც). პირად ცხოვრებაშიც გულგატეხილი შეყვარებულის როლში (ფსიქოდრამის მერე ამეკვიატა ეს სიტყვა) ვარ დარჩენილი. ასე რომ, მჭირდებოდა ზუსტად ეს: ახალი ხალხი, ახალი გარემო და ფსიქოლოგია!

ფსიქოდრამის წმინდა მეცნიერული განსაზღვრება ესაა:
ფსიქოდრამა ფსიქოთერაპიის მორენოსეული (იაკობ ლევი მორენო 1892-1974) ჯგუფური მუშაობის მეთოდია, დაკავშირებული „სპონტანურ თეატრთან“. ამ მეთოდის მეშვეობით შესაძლებლობა გეძლევა, საკუთარი თავი განსხვავებულ როლებში განიცადო, როლებს იმჟამად აქტუალური სიტუაციიდან (ან თავად შენთვის, ან ზოგადსაკაცობრიობოდ აქტუალური) გამომდინარე ირგებ. ფსიქოდრამის მიზანია საკუთარი ცხოვრებისეული რეალობის გაცნობიერება. ის ხელს უწყობს პიროვნებას, გვერდიდან დაინახოს საკუთარი მდგომარეობა გათამაშების და როლური გაცვლის მეშვეობით. ფსიქოდრამული გათამაშების დროს ადამიანი ერთდროულად არის საკუთარი დრამის მთავარი გმირი და მისი შემქმნელი (რეჟისორი).

სიტუაცია არის ასეთი: მონაწილეები ვსხდებით წრეზე, ვეცნობით ერთმანეთს, ვამბობთ საკუთარ თითო დადებით თვისებას, ვამატებთ რაიმე ჟესტს და ფსიქოდრამა გახსნილად ცხადდება:

პირველი შეხვედრა მოთელვითი ხასიათის იყო, დღეს კი როლებიც მოვირგეთ. ყველასათვის აქტუალური პრობლემა უნდა შეგვერჩია, საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე გვესაუბრა მასზე და შემდეგ ამ პრობლემის ამსახველი პატარა სცენა დაგვედგა. შევარჩიეთ ჩემ მიერ შეთავაზებული თემა: ღალატი (ეს ყველაფერი კონფიდენციალურობის ჩარჩოებშია მოქცეული, ამიტომაც მხოლოდ იმაზე ვისაუბრებ, რაც მე მეხება).

ზოგადი საუბარი ამ საკითხზე ყველას გვთხოვეს: პირადად მე, ჩემთვის აქტუალურ ორ თემაზე ვისაუბრე: პირველი, ეს იყო _ ცოლ-ქმრული ღალატი, მაშინ როცა ცოლი ღმერთქალიდან უკვე მოკვდავ ადამიანთა რიგებშია ჩამოქვეითებული, ქმარს კი ახალი თავგადასავლები და ახალი ღმერთქალი სჭირდება (ეს უშუალოდ მე არ მეხებოდა, მაგრამ მაინც…) და მეორე: როცა ”წამგლეჯის” როლში სხვა კი არა, თავად შენ აღმოჩნდები და მხოლოდ იმიტომ რომ მშიშარა ხარ (ანუ რაღაც მორალური კანონები კი არ გაბრკოლებს ისე ძლიერ, როგორც შიში) და პრობლემებს გაურბიხარ, თავს ანებებ სარისკო თამაშს (ეს უკვე ჩემი თავიდან გამომდინარე).

არ ვიცი, რატომ ვილაპარაკე ამაზე იქ და ისიც არ ვიცი, რატომ ვწერ აქ, მაგრამ ეს ისაა რაც მაწუხებს და ალბათ გამართლებას ველოდი მაშინაც და ახლაც. ასეთი საქციელის დიდი სიყვარულით, ან თუნდაც უარყოფით კონტექსტში, სხვა რაიმე სახელით მონათვლას. როცა ყველაფერი უკანასკნელ წვრილმანებამდე გარკვეულია, სრული სიმშვიდე მომიცავს ხოლმე, ეს გამომძიებლური სული კი, საკუთარ თავში ქექვისას მიაქტიურდება განსაკუთრებით.

როცა უკვე სცენაც დავდგით, ანუ გავანაწილეთ შეყვარებულებისა და კიდევ საბედისწერო მესამის (ქალი) როლი, ამ ყველაფრის განხილვაზე მიდგა საქმე და მე ”მესამეს” რასაც ჰქვია გადავუარე. პრინციპში ის ვთქვი, რასაც ვფიქრობდი: რომ ის უბრალოდ უსინდისოა, ასეთი ადამიანი კი წაგებული არასდროს არ რჩება. რაც შეეხება მოტყუებულ შეყვარებულს, ის საბრალოა, ღალატის დროსაც შესაბრალისია და თუ ამ ღალატს მიტოვება მოჰყვა, მაშინაც საწყალი იქნება. ბიჭმა თვითონ არ იცის, რა უნდა. მაგრამ ბოლოს მაინც ყველა დავინდე (ჩემში ფილანტროპმა გაიღვიძა!), დამნაშავის ძიების არეალი გავაფართოვე და დავასკვენი რომ: ბიჭი დამნაშავეა იმიტომ, რომ იმ ”მესამეს” თვალებს უჟუჟუნებდა და ”დიდი სიყვარულის” იმედი ჩაუსახა, შეყვარებული გოგო იმიტომ, რომ თვალებს იბრმავებდა და თავს იტყუებდა, და ის ”მესამე” იმიტომ, რომ ”ინტრიჟკაზე” უარი არ თქვა.

საბოლოოდ ვიტყვი, რომ ზეშთაგონება არ მწვევია, მაგრამ საკუთარი პრობლემის გაზიარებამ ცოტა გამათავისუფლა, კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ მიყვარს პუბლიკის წინაშე გამოსვლა და პლუს ამას, მიყვარს გულახდილობა, თუნდაც სრულიად უცნობი ადამიანების წინაშე (პირიქით, მათთან უფრო მეტადაც კი).

კედელი გაზეთებში

წუხელ დაწყებული პოსტი კვლავ დრაფტში განისვენებს, არ მაქვს ბავშვობის მოგონების ნერვები. იმაზე დავწერ, რაზეც დიდი ხანი არ არის რაც ვოცნებობ, – ცალკე ცხოვრებაზე.

განმარტოება მჭირდება და მინდა ეს რამდენიმე ხანია, აბსოლუტურად იზოლირებულად ყოფნა და ბევრი ფიქრი, თავისი აწონვებითა და დაწონვებით, ანალიზით და სულში ქექვით. არ მინდა და არ შემიძლია ვინმეს თანავუგრძნო, ვინმეს პრობლემები გავიზიარო, არავის თავი არ მაქვს, ოჯახთან ცხოვრების დროს კი, ეს გარდაუვალია. მინდა ჩემს ნაჭუჭში ჩავიკეტო, საათობით ვიწვე ემბრიონის პოზაში საწოლზე და ოსბორნის “Dreamer”-ს ვუსმინო.

ყიდვაზე ლაპარაკიც ზედმეტია, მაგრამ დავიქირავებდი სადმე პაწია ბინას, მოუწყობელს, – საზიზღარი, მწვანე შპალერით. ერთ დღეს ნერვებს ამიშლიდა ეს შპალერი და გაზეთებს ავაკრავდი ჭერამდე, ოღონდ გაზეთის აპოლიტიკურ გვერდებს, ჩემს კედლებზე არც მიშას ესაქმება არაფერი, არც ირაკლის, არც ზვიადს და კიდევ ვინა ხართ მანდ? არც თქვენ!

პარკეტი იქნებოდა ძველი ლაქის ალაგ-ალაგ შერჩენილი ფენებით, მექნებოდა ერთი დიდი მაგიდა დასახატად და საწერად, ჭრიალა, ზამბარებიანი, ძველი საწოლი და შავ-თეთრი ტელევიზორი. სახლში დაბრუნებულს ყოველთვის დამეზარებოდა საჭმლის გაკეთება და ყავის ჭიქითა და ხრაშუნა, მარილიანი ჩხირებით დამაღამდებოდა ეკრანთან. კომპიუტერს ვერ ვუპოვე ადგილი ჩემს ბინაში, იზოლაციაშიც შემიშლის ხელს და ფიქრშიც.

არც ემო გუნებაზე ვწერ ამ ყველაფერს და არც დეპრესია მაქვს, უბრალოდ სიმარტოვე და დამოუკიდებლობა მჭირდება. მეგობრებს ავიტან გაზეთებიან ბინაში, ოღონდ მაქსიმუმ ერთი ღამით, მერე ყველას გავყრი :)

ონკანი გამიფუჭდება ალბათ ხშირად, მაგრამ რამეს მოვუხერხებ (თუ არადა იჩხრიალოს, ერთი მაგისიც). ჩემს პაწია სამზარეულოში, რაფაზე ჩამოვჯდები ხოლმე ცხელი ყავით სავსე ჭიქით და გამვლელებს დავათვალიერებ. არც წიგნების ნერვები არ მაქვს, ჰა და ჰა იქნებ “მისტერიები” წავიყოლო თან.

ვეძებ გაზეთებაკრულ, აქერცლილლაქიან, გაფუჭებულონკანიან, ერთოთახიან ბინას, ძველი, ზამბარებმოშლილი საწოლით.

მარტოობა მინდა.