ფსიქოდრამა – გარიყული

ეს პოსტი შეიძლება არც დაწერილიყო, რომ არა გუშინდელი ფსიქოდრამა. როდისმე ალბათ დავწერდი, მაგრამ ახლა არა.

თქვენ გიგრძვნიათ ოდესმე, რას ნიშნავს 14 წლის ასაკში იჯდე პირველ მერხზე, შენს გვერდით დაჯდომის სურვილი კი არავის ჰქონდეს?
ასეთი კეთროვანი მე ვიყავი მე-8, მე-9 კლასებში. ჩემთან, ამ სახელგანთქმულ ”ჭკუის კოლოფსა” და მასწავლებლების რჩეულ ხუთოსანთან დაჯდომა არავის უნდოდა. ის კი არა, სიცელქისთვის ბავშვებს წინ გადმოსაჯდომად რომ იხმობდა მასწავლებელი, საშინელი შფოთვა მიპყრობდა, ის საბედისწერო სიტყვები არ გამეგონა: აუ, აქ (ანუ ჩემ გვერდით) არ დავჯდები და სხგაგან სადმე რაო.

დღემდე არ ვიცი, როდის დავუშვი ის შეცდომა, რომლის შემდეგაც ასე გარიყულად ვგრძნობდი თავს. რასაც ჰქვია საკრალური ბავშვური ღალატები, რომლებსაც არასდროს პატიობენ, აქ არ შემიცოდავს: შატალოებზეც დავდიოდი, საკონტროლოებსაც ვაწერინებდი (ამ დროს კი მისხდებოდნენ გვერდით, იცოცხლე!), დახმარებაზეც არ მითქვამს უარი… მაგრამ მოზარდობის ასაკში, როცა თანატოლებთან ურთიერთობა ყველაზე მნიშვნელოვანია ადამიანისთვის, მე ყოველთვის მარტო ვიყავი.

ვნატრობდი ხოლმე, ფიზკულტურის გაკვეთილი მალე დამთავრებულიყო: ბიჭები ფეხბურთს თამაშობდნენ ამ დროს, გოგოები წყვილ-წყვილად, სამეულებად და ოთხეულებად გადაადგილდებოდნენ, მე კი ერთი დავბორიალობდი სკოლის 4 სართულიან შენობაში და უარყოფილის როლი მტანჯავდა.

მარტო უარყოფას კი არა, აგრესიასაც ვგრძნობდი. კლასის გოგოების უპირობო რჩეულს, სოსოს არ ”ვევასებოდი” რატომღაც, ერთხელ დაფაზე რაღაცას ვჯღაბნიდი, როცა უკნიდან გავიგონე, ყოველგვარი მორიდების გარეშე, მის მიერ ომახიანად ნათქვამი: ეს თიკო რობოტს არ ჰგავსო? (ცოტა ხანი აიტაცეს კიდეც ეს მეტსახელი სხვებმაც)

ახლა როცა ვიხსენებ, ვცდილობ ხოლმე ჩემი ასე მოძულების ობიექტური მიზეზები მოვძებნო, იქნებ ზედმეტად მაქებდნენ მასწავლებლები, იქნებ ეს წყეული ხუთოსნობა იყო ყველაფრის მიზეზი?

ბოლოს წარმატებული მოწაფის სტატუსი ისე მაღიზიანებდა, გულში გადაწყვეტილი მქონდა, უნივერსიტეტში სულ სამებზე მესწავლა.

ფაქტობრივად მე-9 კლასის მერე იმიტომ გადავედი სამხატვრო სასწავლებელში (ნიკოლაძე), რომ ის საძულველი კლასი არასოდეს მენახა.
ბოლო ზარზე მაინც მივედი, მაგრამ ბანკეტზე მოწვევას ოსტატურად ავარიდე თავი, ტყუილი ვთქვი,-ვითომ სოფელში მივდიოდი და ვერაფრით დავესწრებოდი.

არა, განა ყველა მერჩოდა, მაგრამ წყენა ზედმეტად ბევრი დამიგროვდა ერთეულებისკენ მისამართად, ამიტომაც, განურჩევლად, მთელი კლასი ერთ, დიდ, მწარე მოგონებად გავაერთიანე. არცერთთან არ მაქვს და არც მინდა მქონდეს ურთიერთობა. ერთი ფეისბუქზე ”დამიფრიენდდა” ამასწინ, სიტყვაც არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის, მაგრამ ინტერესი მკლავს ვკითხო: საერთოდ რატომ დამიმატა?

გუშინ ფსიქოდრამაზე მოვყევი ეს ამბები, თან პარალელურ რეჟიმში გულიანად ვღრიალებდი და შემომთავაზეს გამეთამაშებინა რომელიმე სიტუაცია: ავარჩიეთ სოსო და თბილი მეტსახელით მონათვლის ისტორია (მაშინ ვერაფერი ვუთხარი და ხელახლა უნდა განმეცადა ყველაფერი).

… მე ისევ დაფაზე ვჯღაბნიდი რაღაცას, როცა უკნიდან ის საშინელი სიტყვები გავიგონე: ეს თიკო რობოტს არ ჰგავსო?
ცარცი მივაგდე, სოსოს როლის შემსრულებელს მივუახლოვდი და მთელი ძალით გავარტყი სახეში.

იცით, მომეშვა ბევრად.

არა მგონია, იმ თინეიჯერული პრობლემების წინაშე კიდევ დავდგე, თანატოლებს შორის იმიჯის დამკვიდრება ჩემს ასაკში ნაკლებ მნიშვნელოვანია, სხვა საზრუნავიც ბევრი მაქვს. შეიძლება ბევრად არც შევცვლილვარ და წარსულში დაბრუნებული ისევ ჩაგრულის როლში აღმოვჩნდე, მაგრამ ის ვინც ახლა ვარ, საკმარისად მტკიცეა იმისთვის, რომ მოზრდილის პრობლემებს გაუმკლავდეს.

ჰო, მაშინ ვერ შევძელი, მაგრამ გუშინ, შვიდი წლის მერე, ხომ მაინც გავარტყი სოსოს! :)