დაჩეხილი აზრები

ვერაფერ კონკრეტულზე ვერ ვფიქრობ, ერთდროულად ყველაფერზე ცალ-ცალკე _ კი. ასევე დავწერ, დაჩეხილად…

***
მიყვარს სიყვარულის დამადასტურებელი ორიგინალური მანიშნებლები, ისეთი კი არა, ბანალურ-გადაღეჭილი გულის ადაგადუგება, უძილო ღამეები, აელვარებული თვალები და ასე შემდეგ…

აი, ისეთი, ფეისბუქზე, მაგის მიერ შევსებულ მორიგ სულელურ ქვიზს რომ ავსებ, იქნებ ერთნაირი პასუხი ამოგივიდეთ :)

***
ავტობუსში ვიჯექი ამასწინ, რა თქმა უნდა, “ნაუშნიკებით” აღჭურვილი, რა თქმა უნდა, ბოლო სკამზე და, რა თქმა უნდა, ფანჯარასთან. ჰოდა, მანქანა მიდიოდა დაბლა, მანქანაში უკანა სკამზე ბიჭი იჯდა, 9-10 წლის და ისე მონდომებით იქექებოდა სუნთქვისთვის განკუთვნილ ორგანოში! იყო რა მშვიდად, წესით არავის არ უნდა დაენახა, არ გაუთვალისწინებია, რომ მის საქმიანობას ავტობუსიდან ვინმე დეიდა შენიშნავდა. И тут меня
вдруг осенило! რეალურად, ყველანი ჩვენ მანქანაში მსხდომი ცხვირშიქექიები ვართ და აზრადაც არ მოგვდის, რომ ვინმე გვიყურებს! არადა, ზემოთ, ავტობუსის ფანჯრებთან იქნება სხედან კიდეც?!

Но правда же интелектуально?

***
მეგონა დამაცარიელებდა იმის გაცნობიერება, რომ მასთან ვერ ვიქნები, თავიდან ასეც იყო, გამოფიტული დავდიოდი, სახეწაშლილი. მაგრამ ახლახან აღმოვაჩინე, რომ ჩემივე თავი მიყვარს შეყვარებული და წმინდა ეგოიზმი არ დამანებებს, ამას შეველიო. დავდივარ და მიხარია, რომ ისიც ამ ქალაქში დადის და ვიყურები სულ პირდაპირ და შორს… შემთხვევით ხალხში თუ გამოჩნდა, რომ შევნიშნო მაშინვე.

***
რა უცნაურია, არიან ხოლმე ადამიანები, რომლებიც ერთ დროს ძალიან გეძვირფასებოდა, 2 წლის, 3 წლის წინ, ახლა კი შენ მიერ გაღებული და აუნაზღაურებელი რესურსი გეთანაღრება თუ რაღაც სხვა მიზეზით, ეს ადამიანი აბსოლუტურად არანაირ ემოციას არ იწვევს, უფრო დაბლაც კია ჩამოსული, ვიდრე ვინმე უბრალო ნაცნობი. იქნებ რომ ნახავ, მოკითხვაც კი დაგეზაროს და თვალი აარიდო.