ოთხი წლის წინ უნივერსიტეტში დიდ ჟურნალისტად გახდომის მსურველმა შევაბიჯე და პირველივე დღეს ფეხი დამიცდა, ოღონდ ამ ფრაზის პირდაპირი მნიშვნელობით. პირველი კორპუსიდან ჩამომავალი ავსრიალდი და ცოდნის ტაძრის წინ “მობირჟავე” ახალგაზრდობა დიდად გავამხიარულე. მაშინვე უნდა მივმხვდარიყავი, რომ რაღაცა არსებობდა და ნიშანს მაძლევდა! არა, მაინც ჯიუტად ვეჭიდებოდი მედიას, ვფიქრობდი, რომ ჟურნალისტი მამის გენები და წერის უნარი თავისას იზამდნენ.
მაგრამ მეორე კურსის ბოლოს მაინც დავნებდი. იყო ის მიზეზიც, რომ ჟურნალისტიკის მიმართულების ასე მიმზიდველი სახელწოდება ზედმეტ და ურთიერთჩანაცვლებად საგნებს მალავდა; მაფიქრებდა დასაქმების არცთუ მიმზიდველი პერსპექტივა და, რა თქმა უნდა, ფსიქოლოგიაც ხომ მჭრიდა და მჭრიდა თვალს მთელი თავისი ბრწყინვალებით!
მაგრამ იყო სხვა მიზეზიც, მხოლოდ ჩემივე თავისთვის ჩუმად გამხელილი. მე შემეშინდა! შემეშინდა, რომ ვერ შევძლებდი გავმხდარიყავი კარგი ჟურნალისტი. რადგან დღემდე მგონია, რომ არასაკმარისად ან საერთოდ არ მაქვს ის მახასიათებლები, რაც უნდა ჰქონდეს ნამდვილ ჟურნალისტს. მახსოვს, ერთ-ერთი ლექტორი გვეუბნებოდა, – თვისებები, რომელიც ჟურნალისტს უნდა ახასიათებდეს, არაფრით განსხვავდება იმ თვისებებისგან, რაც საერთოდ უნდა მოეთხოვებოდეს ნებისმიერ ადამიანსო. ანუ წესით და რიგით, ყოველი ჩვენგანი უნდა იყოს ობიექტური, პატიოსანი, მტკიცე ნებისყოფის და ა.შ.
ალბათ ეს მავანი ლექტორი მართალი იყო, მაგრამ იმის დაყოლება დაავიწყდა, რომ საზოგადოების უბრალო წევრის უპატიოსნებასა, თუ სუბიექტურობას არასოდეს არ მოჰყვება ისეთი შედეგი, როგორიც ჟურნალისტისას.
“მე_ჟურნალისტი” ვერასოდეს იქნებოდა სიმართლისა და სამართლიანობის სისხლის უკანასკნელ წვეთამდე დამცველი, უბრალოდ ერთ დღესაც გავტყდებოდი. მე ვიქნებოდი ჩემი ნათესავების და მეგობრების გვერდით, თუ ისინი დააშავებდნენ და ამიტომაც ვერ ვიქნებოდი აბსოლუტურად ობიექტური. მე ვერ გადავლახავდი უამრავ დაბრკოლებას და ვერ გამოვიჩენდი სათანადო სიმტკიცეს უმნიშვნელოვანესი ინფორმაციის მოსაპოვებლად. მე აუცილებლად შევშინდებოდი თუ დამემუქრებოდნენ და პარანოიად მექცეოდა ცხოვრება. მე არ გავრისკავდი, იმიტომ რომ მეტისმეტად ფრთხილი ვარ და ჭეშმარიტებისთვის ვერ დავუპირისპირდებოდი ყველას და ყველაფერს, იმიტომ რომ ძალიან დიდ ყურადღებას ვაქცევ სხვების აზრებს.
ამიტომ არ გავხდი ჟურნალისტი მე და აი, თქვენ რატომღა გახდით?
P.S. ცნობისათვის, გიორგი თუხარელი და გიორგი გაბრიჩიძე „საზოგადოებრივი მაუწყებლის“ჟურნალისტები იყვნენ და სწორედ ფეისბუქზე დაწერილი ამ კომენტარების მიზეზით აღარ არიან.
სურათი აღებულია დოდკას პროფილიდან.
Kohinor's Blog 
ბილწსიტყვაობა საშინელებაა :|
es normaluri sastavia? ase afrqveven TbilisSi agresias? da ase xedaven kacobas??????
ნორმალური რომ არ იყო, იმიტომაც მოჰყვა შესაბამისი რეაქცია:
http://netgazeti.ge/GE/50/News/4948/ქცევის-კონტროლი-ფეისბუქზე.htm
თბილისში კი, ისევე როგორც მსოფლიოს სხვა ქალაქებში, არიან ასეთებიც და ისეთებიც, კაცებიც და არაკაცებიც.
აშკარად უნდა წავიკითხო შენი ბლოგი.
თუხარელი და გაბრიჩიძე ნამდვილად უნდა გაეთავისუფლებინათ და დემოკრატია აქ არაფერ შუაშია (ზოგის აზრით, მათი გამოხატვის თავისუფლება შეიზღუდა), როცა არ იცი რამხელა პასუხისმგებლობაა ჟურნალისტიკა, უარესსაც იზამ. მაგ ხალხისთვის ჟურნალისტიკა მარტო თვის ბოლოს აღებული ხელფასია, დანარჩენი ფეხებზე კიდიათ. ჟურნალისტი ვარ მეც და ჩემს კოლეგებთან, სამსახურში მომიხდა დიდი კამათი მაგის გამო, გათავისუფლების უფლება არ ჰქონდა ვახოსო. იცი რა, მე ეს გაცილებით ნაკლებად მნიშვნელოვნად მიმაჩნია, ვიდრე ის, რაც ამ ორმა ადამიანმა გააკეთა.
მოკლედ და კონკრეტულად: გეთანხმები!
aa: ( me minda rom gamovide jurnalisti da ravici ,,,: ))
მე გავხდი ჟურნალისტი. უფრო სწორად ჯერ-ჯერობით ვცდილობ გავხდე. სადოქტოროზე ვაბარებ და საიტისთვის ვწერ. სტაჟიორი ვიყავი ერთი წლით ტელევიზიაში. დასაქმება რთულია. იმიტომ რომ ბევრნი ვართ. წერის სიყვარულით ავირჩიე ეს პროფესია და ვფიქრობ სიმტკიცე მაქვს. ოღონდ ახლა უფრო მაქვს , ვიდრე ადრე. პატარა ასაკში ძალიან მეშინოდა. მოკლედ, ყველაზე ახლოს არის ჩემთან ეს პროფესია . წერა- მითუმეტეს.