სიყვარული?
რაღაც სიმსივნესავითაა, იწყება გული-კუჭი-ფილტვის მიდამოებში და მიდის და მიდის მეტასტაზები, იქამდე, სანამ საღი აზრის, ნებისყოფის და ყველა შეგრძნება-გრძნობის ორგანოს ბოლომდე არ დაიმორჩილებს. მეხამუშება კიდეც გრძნობას სიყვარული დავარქვა, თუ თავდავიწყების ელემენტი არ ურევია. ამიტომ საკუთარ თავს მე თვითონ ვუმატებ და ვუმატებ ცეცხლზე ნავთს, იქამდე ვინდომებ, სანამ სოციალისტური შემართებით არ დავეწევი და გავუსწრებ რომანტიკულ წიგნებში და ფილმებში აღწერილ გრძნობებს (ამათ გარდა სხვა ეტალონები არც მოუგონიათ ჯერჯერობით, თორემ იქნებ მეტადაც მომენდომებინა). სიყვარული სიყვარული არაა ჩემთვის, თუ ამ სიყვარულის გარდა სხვა რამისთვისაც მრჩება ფიქრის დრო. თავად გადავწყვიტე ასე და დღემდე ერთგულად მივდევ ამ წესს!
სიყვარული არის დიდი ნდობა, როცა ადამიანს ისე ენდობი, როგორც საკუთარ თავს და არასდროს არ გიწევს მასთან თამაში. თუ თამაშობ მხოლოდ იმისთვის, რომ ცოოტათი, ერთი ბეწოთი აეჭვიანო ხოლმე და მთლად ბოლომდე მოდუნების უფლებაც არ მისცე.
სიყვარული არის, როცა ყოველი დღე გიხარია და გიხარია იმიტომ, რომ ახალ დღეს მასთან დაკავშირებული ახალი ემოციები მოაქვს. ან შეხვდები, ან მობილურით დაელაპარაკები, ან ჩაეხუტები ძალიან, ძალიან მაგრად და მთელს სხეულში ჟრუანტელად დაგივლის.
დღის გათენება ხომ გესიხარულება, ღამეები მითუმეტეს (არა, მაგიტომ არ ვამბობ, რატომაც ახლა გაიფიქრე). უბრალოდ ღამით, როცა ძალიან ცივა, შეგიძლია თავზე საბანი გადაიხურო, მასთან გატარებული წუთები გაიხსენო, მერე ნახევრადმძინარემ ჩაიღიმო და ძალიან დაგთბება.
სიყვარულია, როცა იმაზე უკეთესი ხდები, ვიდრე იყავი. სიყვარულია, როცა გირეკავენ, მობილურის ეკრანზე მის სახელს ხედავ და წინასწარ იცი, რომ ბევრს იცინებ. სიყვარულია, როცა თავს გადამხდარ ამბებს ხელახლა გადაიმეორებ გულში, რომ არ დაგავიწყდეს და როცა დაგირეკავს, ყველაფერს მოუყვე.
სიყვარულია, როცა უსმენ და მოსმენა არ გბეზრდება, უყურებ და ყურება არ გბეზრდება, ეხუტები და თან ფიქრობ, რომ უსასრულოდ დიდხანს დარჩებოდი ასე. მერე კოცნი და მისი კისერი ისეთი ტკბილია! მმმმ….
სიყვარულია, როცა ყველაზე ძალიან შეიძლება გეტკინოს და მგრძნობელობის ზღვარი ისე სათუთი გაქვს, რომ თუ რაღაცას აშავებს, ეს მთელ დღეს გირევს. სიყვარულია, ღამე რომ შემთხვევით გამოგეღვიძება, მის მოწერილ მესიჯს რომ ნახავ ისედაც მობილურს ჩაკონებული, პირი რომ მაშინვე ყურებისკენ წაგივა, მიკაწრულ-მოკაწრულ ეკრანზე მის სახელს რომ აკოცებ და ისევ რომ დაიძინებ.
სიყვარულია, ზრუნვა და ყურადღება, როცა მისი პრობლემები შენი პრობლემებია. სიყვარულია, როცა შენი ხუმრობები ძალიან სასაცილოდ ეჩვენება, შენ მისი იუმორი გიყვარს და იდეები აღგაფრთოვანებს და მისი წარმატება ისე გიხარია, როგორც საკუთარი.
სიყვარულია, როცა იცი, “ვეშოლკასავითაც” რომ დაილიოს, ან 150 კილოც რომ გახდეს, მაინც ისე გეყვარება. იმიტომ რომ, ის შენი თავი გიყვარს, როგორის მასთან ხდები: ბედნიერი და უფრო კარგი და საერთოდ შენ მისი ყველა მოლეკულა და ატომი გიყვარს და ამ შესაკრებების გამრავლება, გადანაცვლება-გადმონაცვლებით არც არაფერი იცვლება დიდად.
ხომ ასე ფიქრობ, თუმცა სიყვარული ისიცააა, მაინც ეგოისტურად რომ გიხარია, რომ როგორც შიგნიდან არის ბაჯაღლოთი მოპირკეთებული, ისე გარედანაც. ყველაზე ელვარე თვალები რომ აქვს, ყველაზე გულწრფელი ღიმილი, ყველაზე ლამაზი ხელები და მკერდზე რომ თავს დაადებ და გულის ცემა რომ გესმის, ეგ გულისცემაც კი რაღაც გამორჩეულად სხვანაირი რომ აქვს: დუგ-დუგ, დუგ-დუგ…
სიყვარულია, როცა ასეთი აჟიტირების გადავლის შემდეგაც შენ გვერდით ყველაზე ერთგული ადამიანი რჩება და შეიძლება, რომ ხედავ გული არ მიგდის, მაგრამ ერთხელაც მძინარეს, ან თავის საქმეზე თავდახრილს აკვირდები და გრძნობ, რომ ეს ადამიანი ძალიან შენია.
არსებობს სხვანაირი სიყვარულიც: ლტოლვის ხარჯზე რომ გააქვს თავი, არის რაღაც თანამშრომლობით-მეგობრულიც, ურთიერთ ღირსებების პატივისცემით რომ არსებობს და ყველაზე უკეთ რომ გესმით ერთმანეთის. უბრალოდ, ამ წუთას მე ასე მიყვარს, ამიტომაც ასეთი მგონია სიყვარული და, რასაკვირველია, ისიც მგონია, რომ ასე სიყვარული ყველაზე კარგია.
P.S. ვწერდი ამ პოსტს დრაფტში და თან ძალიან ბევრს ვფიქრობდი, იმიტომ რომ მრცხვენოდა. ასე მგონია, ასეთი აღფრთოვანებული ტექსტები თინეიჯერ გოგოებს უხდებათ და ჩემს ასაკში მაინც “ტეხავს” ცოტათი. თუმცა ალბათ…
სიყვარულია, როცა ისე გელამაზება და გესიხარულება გრძნობა, ისე გინდა, ყველას მოუყვე და გაუზიარო, რომ “კომპლექსების თავზეც გავიარეო”, – გაიფიქრებ და Publish-ის ღილაკს თითს დააჭერ.
Kohinor's Blog 
ბოლო კომენტარები