პერფექციონისტი

ჩემს ყოველ დანაბეჭდს იმდენჯერ ვკითხულობ, რომ ზოგჯერ ახალ პოსტამდე ძველიდან აკვიატებულად დამდევს რომელიმე ფრაზა. ჯერ დრაფტში ყოველ სიტყვაზე კირკიტისას მიწევს ხელახლა წაკითხვა, მერე პრივატულად ვაქვეყნებ, რომ ვნახო, როგორ გამოიყურება ბლოგის გვერდზე. აქაც ორ-სამჯერ გადავიკითხავ და სინონიმებით ვცვლი უგერგილო გამოთქმებს. ოო, მერე სათაურზეც უნდა ვიფიქრო; ცალკე პუნქტუაციაა ჩემი აქილევსის ქუსლი, თუმცა უკვე შევეგუე კიდეც, რომ მძიმე-წერტილები დიდად მზაკვარნი გახლავან (ერთხელ ლექტორმა რეფერატზეც კი მიმიწერა: “არსებობს ასეთი სასვენი ნიშანი – მძიმე!”).
და ასე ყოველთვის: ვფიქრობ, ვწერ, ვშლი, ვაშალაშინებ, ვეძებ, მომწონს, არ მომწონს, ვფიქრობ, ვბეჭდავ, ვშლი…

დიახ, ქალბატონებო და ბატონებო, მე პერფექციონისტი ვარ! არ უარვყოფ, არის ამ განცხადებაში ჩაქსოვილი სიამაყე, მაგრამ ის, ამავე დროს, სამწუხარო დიაგნოზის ტონით არის ნათქვამი, რადგან მუდმივი თვითცენზურა და სრულყოფილებისთვის ბრძოლა ბოლოს და ბოლოს ძალიან დამღლელია. (პერფექციონიზმი – ეს არის პროგრესულად მზარდი მოთხოვნილებები საკუთარი თავისადმი, როცა შეცდომა და არასრულყოფილება უპატიებელი ხდება ნებისმიერ ასპექტში: სამუშაოზე, ქცევაში, გარეგნობაში…)

პერფექციონისტი ზედმეტად მგრძნობიარეა კრიტიკისადმი და იმას, რომ რამე გააკეთოს უბრალოდ დამაკმაყოფილებელ დონეზე, ურჩევნია ის საერთოდ არ გააკეთოს. მარტივი ლოგიკაა, რაც არ არსებობს, ვერავინ დაიწუნებს. ამ პრინციპის გამოისობით, მე არასოდეს ვცეკვავ დღესასწაულებზე, თავს ვარიდებ ბურთით გასართობ თამაშებს, არ ვთამაშობ ჯოკერს და ძალიან მთრგუნავს ინგლისურის გაკვეთილი. მე ვიცი, რომ ამ სფეროებში ვერ ვბრწყინავ და მაგალითისთვის, მირჩევნია მარტო ვიჯდე სუფრასთან, ვიდრე ავდგე და “ისე რა”, ან მითუმეტეს ცუდად(!) ვიცეკვო.

პერფექციონიზმის ფესვებიც, სხვა ყველა დარღვევის მსგავსად, თურმე ბავშვობაშია საძიებელი. ასეთ ადამიანს ჰგონია, რომ გარშემომყოფთაგან სიყვარულსა და აღიარებას მხოლოდ უზადო შედეგების მიღწევით თუ მოიპოვებს, რადგან ბავშვობაში მხოლოდ მაშინ აქებდნენ, როცა ფრიადებს იღებდა. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემს შემთხვევაშიც ასე იყო, უნაკლოდ შესრულების მტკივნეული მოთხოვნილება რაღაც სხვა უცნობი მიზეზებით ჩამომიყალიბდა, თორემ ჩემს მშობლებს ჩემი ფრიადები, რბილად რომ ვთქვათ, ფეხებზე ეკიდათ. ჩემთვის ნებისმიერი გადახვევა იდეალურობის მკაცრად განსაზღვრული სქემებიდან ტრაგედიაა. მე პანიკაში ვვარდები: როცა ვაგვიანებ, როცა პირობას ვერ ვასრულებ, როცა დიეტას ვარღვევ, როცა ამობეჭდილ თემაში გამორჩენილ ასოს ვამჩნევ…

ვხვდები, რომ საბოლოოდ ეს პედანტური კირკიტი სხვებისთვის დამღლელი და გამაღიზიანებელი ხდება. მაგალითად ჩემმა თანამშრომელმა, მას შემდეგ, რაც რაღაც წვრილმანების გამო სადისტურად ვტანჯე, ჩუმად “ზადიანი პროდუქტიც” შემომაპარა და მხოლოდ იმის მერე, რაც თვითკმაყოფილმა მოვიწონე, მითხრა, რომ გამაცურა. სინამდვილეში დეტალები იმიტომაცაა დეტალები, რომ ისინი შედეგს ვერ ცვლიან, მაგრამ პერფექციონისტებს ეს არ (გვ)ესმით.

საბოლოოდ ისე გამოდის, რომ იდეალურთან შესატყვისობას მარტო საკუთარ თავს კი არ ვთხოვთ, უნებურად სხვების ნაკლოვანებებსაც ვუსაფრდებით. ასე ვაგებთ იდეალური მეგობრის, თანამშრომლის, ხელმძღვანელის, ლექტორის, იდეალური ქალის, კაცის, ბავშვის, იდეალური ცხოვრების და თვით იდეალური სიკვდილის სქემებსაც კი. ზადაღმოჩენილი ადამიანები კი ავტომატურად “ჩამოლაბორანტდებიან”.

გამოთქმა – ყველას თავისი იდეალი ჰყავს; პერფექციონისტთან მიმართებაში ორმაგ მნიშვნელობას იღებს, ჯერ ერთიც, ეს ფრაზა თითქოს რეაბილიტირებაშიც უნდა დაეხმაროს – ქვეტექსტით: “დამშვიდდი! ის, რაც შენ შენს თავში არ გაკმაყოფილებს, სხვებისთვის აბსოლუტურად მისაღებია” და მეორეც, თავად პერფექციონისტის წარმოდგენები იდეალურზე, შესაძლოა, სულაც არ შეესატყვისებოდეს ამა თუ იმ მოვლენის ეტალონზე ტრადიციულ წარმოდგენას.

უტრირება რომ მოვახდინოთ: თუ მავანისათვის მამიკოს ფულებით “მოგულავე” თეთრ რაშზე ამხედრებული, უპრინციპო და ქარაფშუტა პრინცია იდეალი, ჩემი იდეალური ცხოვრების იდეალური თანამგზავრი ვეჭვობ არასპორტული და ახლომხედველი უნდა იყოს და (ვაჰმე) სხვა ნაკლებთან ერთად, შეიძლება ჭურჭლის რეცხვაც კი იცოდეს! ოღონდ პრობლემა აქ სწორედ ისაა, რომ პრინცის მოყვარულები შავ რაშიანსაც აიტანენ, მე კი სწორედ ახლომხედველი და არასპორტული მინდა და არავინ სხვა!!!

ისწავლო – იყო არასრულყოფილი, ყოველგვარი სინდისის ქენჯნის გარეშე, დარწმუნებული ვარ, მართლაც შესანიშნავია. მაგრამ მე აღარც მჯერა, რომ ამას შევძლებ. და ალბათ არც მინდა, თქვენ წადით საითაც მიდიოდით, მე ისევ მარჯვნივ გავუყვები, აი, იმ ქალაქისკენ :)

ფსიქოლოგის ფსიქოლოგია

… ვიმყოფებოდი ჩვეულ შემოვლაზე ინტერნეტში (აქ თარიღი)… და სრულიად შემთხვევით გადავაწყდი სტატიას „ფსიქოლოგიასა და ფსიქოლოგებზე“. სტატიაში ის პროფესიულ-ტიპიური თვისებები და მახასიათებლები მიმოიხილება, რომლებიც ავტორის თქმით, ფსიქოლოგების უმეტესობას ახასიათებს. ნაშრომი უფრო უარყოფითზეა აქცენტირებული, ასე ვთქვათ, „პროფესიული დეფორმაციის“ ნიშნებზე. ბევრი რამ საკუთარი თავიდან, ბევრიც ნაცნობებიდან გამომდინარე მეცნო…

მიუხედავად იმისა, რომ ისინი გულღია და გულწრფელი ურთიერთობისკენ აქეზებენ კლიენტებს „თავად ფსიქოლოგების უმეტესობა – შინაგანად შებოჭილი, დაურწმუნებელი, გულჩათხრობილია სოციალური კონტაქტისას და იძულებულია ურთიერთობის მანიპულატორულ სტილს მიმართოს.“ სამაგიეროდ, საკუთარი პროფესიის აღმატებულობის განცდა პროფესიული სნობიზმშიც კი გადა(გვ)დის თურმე: „მას (ფსიქოლოგს) არ შეუძლია იმ აზრის დაშვებაც კი, რომ ფსიქოლოგია, რომელიც თავად ისე აინტერესებს, რომ მზად არის ცხოვრებაც მიუძღვნას, სხვა ადამიანისათვის შესაძლოა არათუ უინტერესო, მოსაწყენიც კი იყოს.“ ამ ციტატამ ერთი შემთხვევა მომაგონა. ერთხელ ნათესავთან დავრჩი, მე „სოციალურ-ფსიქოლოგიური გავლენის“ სემინარისთვის ვემზადებოდი, ის კი სკაიპში თუ „ოდნოებში“ ჩათაობდა… უცებ სახელმძღვანელოში „პირდაპირ საოცარი“ ფსიქოლოგიური ნიუანსი აღმოვაჩინე, სასწრაფოდ შევაწყვეტინე საქმიანობა და ვაიძულე ჩემთვის მოესმინა… სანაცვლოდ უგემური შორისდებულების მეტი ვერაფერი მივიღე, აღფრთოვანების მაგივრად თავი შეაბრუნა და ისევ ჩათაობა განაგრძო. იარლიყი წამიერად ავაკარი: იდიოტი!

ცალკე პუნქტი ეძღვნებოდა დაუოკებელ მისწრაფებას ყოველივე არსებულის ფსიქოლოგიური ანალიზისა და პრობლემატიზაციისკენ. „გარკვეული ხნის შემდეგ ფსიქოლოგი იმ დეტექტივს ემსგავსება, რომელიც მძიმე დანაშაულს იძიებს. როგორც გამომძიებელი, მუდმივად დამნაშავეებთან ურთიერთობის გავლენით, იწყებს ეჭვის მიტანას ყველა გარშემომყოფზე, ფსიქოლოგიც, საკუთარი პროფესიიდან გამომდინარე, იწყებს პრობლემების გამოვლენას ყველგან – მეგობრებთან, ახლობლებთან, შემთხვევით თანამგზავრებთან, გამყიდველებთან და ა.შ. შესაძლოა, პროფესიული ურთიერთობის ფსიქოტექნიკამ – „ფსიქოთერაპევტი-კლიენტი“ დაჩრდილოს და დროთა განმავლობაში გამოდევნოს სხვა ჩვეული, მარტივი, „ნორმალური“ და ცოცხალი ადამიანური ურთიერთობის ფორმები.“ ამავე დროს ფსიქოლოგი ხშირად ცდილობს გადმოიტანოს პროფესიული ჩვევები და ცოდნა პირად ცხოვრებაში, ოჯახსა და მეგობრებთან ურთიერთობისას. ეს მისწრაფება ვლინდება ერთგვარი „ფსიქოლოგიური ინტოქსიკაციის“ სახით – ფსიქოლოგის მოთხოვნილებაში დაუსვას დიაგნოზი ყველას (საკუთარ თავსაც კი).

დეფორმაციის კიდევ ერთი ნიშანია ყოველგვარი ქცევის ნეიტრალური, შეფასებისგან თავისუფალი აღქმა. „ბევრ ფსიქოთერაპევტულ ჯგუფში არსებობს წესი, რომელიც ითხოვს მონაწილეთაგან იყვნენ უპირობოდ მიმღებლები და თავი შეიკავონ სხვა ადამიანების ქცევების შეფასებისაგან… თანდათან, საკუთარი თავისგან შეუმჩნევლად შეიძლება ფსიქოლოგმა ჩვეულებრივ ცხოვრებაშიც ვეღარ გააცნობიეროს, როგორი საქციელის მიღება შეუძლია და როგორის – არა, სად უნდა გამოიჩინოს მოთმინება და სად, პირიქით, პრინციპულობა, რისხვა და გაღიზიანება. ხდება ფსიქოლოგის ინდივიდუალიზმის ერთგვარი “გადარეცხვა”.“ ვერ ვიტყვი რომ ამ დებულებას სრულად შევესაბამები, მაგრამ ზოგჯერ, როცა ადამიანის საშინელი ქცევის შესახებ ვიგებ, გაკრიტიკებას კი არ ვიწყებ, ქცევის გამომწვევი ფსიქოლოგიური მიზეზის ძიების ხიბლში ვვარდები და ფრაზა – ადამიანი ვარ და არაფერი ადამიანური ჩემთვის უცხო არ არის, სულ უფრო და უფრო ორგანული ხდება ჩემთვის.

და კიდევ ერთიც: საკუთარი პროფესიის გამო სიამაყე და ფსიქოლოგიური ეგოცენტრიზმი, რომელიც ფაქტების და მოვლენების ჭარბ ფსიქოლოგიზებაში ვლინდება. ფსიქოლოგი ხედავს და აღიქვამს მოვლენებს მხოლოდ ფსიქოლოგიური ინტერპრეტაციის პრიზმაში. ავტორის თქმით, ის ემსგავსება ბრძენს იგავიდან, რომელსაც სპილოს კუდი ეჭირა ხელში და მხოლოდ ამ კუდით ცდილობდა შეეცნო: რას წარმოადგენს სპილო. არსებული მოვლენებისა და ფაქტების მხოლოდ ფსიქოლოგიური მხარის გამოყოფით, ფსიქოლოგი მიამიტად ვარაუდობს, რომ აკვირდება და წვდება ცხოვრებას, მის სიღრმისეულ და მთლიან გამოხატულებას. მაგრამ ხომ შეიძლება ადამიანების ამა თუ იმ ქცევის მიზეზი არა ფსიქოლოგიურ, არამედ იურიდიულ, ეკონომიკურ, რელიგიურ და ა.შ სფეროებთან დაკავშირებული ფაქტორი იყოს.

ამ სტატიამ მართლაც მოახდინა ჩემზე მნიშვნელოვანი გავლენა, მაგრამ რადგან საწყისი აღფრთოვანება უკვე მიმინელდა, შემიძლია გარკვეული კრიტიკული დასკვნებიც გამოვიტანო, კერძოდ: ზემოთ აღნიშნული, მოვლენების ჭარბი ფსიქოლოგიზებისაკენ მიდრეკილება თავად ამ სტატიაზეც ხომ არ აღიბეჭდა? ყოველგვარი პროფესია (და არამარტო ფსიქოლოგიური) ცვლის გარესამყაროს აღქმის სქემას, უბრალოდ გამოვლენის ხერხებია განსხვავებული და არათვალსაჩინო: ფილოლოგებს „ პროფესიული დეფორმაცია“ არასწორი გრამატიკული კონსტრუქციების მტკივნეულად აღქმაში უვლინდებათ, და ეს ვრცელდება როგორც ოჯახში, ისე მის გარეთ, იურისტები კანონების მიმართ ავლენენ ნარკოდამოკიდებულებას, ჟურნალისტებს ყველგან სტატიები ელანდებათ… და იქნებ სულაც არ არის საჭირო ამაში პარადოქსი და კონკრეტული ფსიქოლოგის პროფესიის გადახრა ვეძიოთ?

ცოტა არ იყოს ჰიპერბოლიზებულია ფსიქოლოგიზებით გატაცების მასშტაბები, შესაძლებელია მოღალატე ქმარს ფსიქოლოგი ცოლი მართლაც ფსიქოთერაპევტივით შეხვდეს, შეკითხვებით: „რატომ გადაწყვიტე რომ გეღალატა? იქნებ მამაშენი ღალატობდა დედაშენს? იქნებ ფსიქოტრამვა გადაიტანე ბავშვობაში?“ მაგრამ ზუსტად ასევე, შესაძლებელია, ჟურნალისტი ცოლი, მომავალი სტატიის ხიბლით, დეტალებით დაინტერესდეს; იურისტი ცოლი მაშინვე ალიმენტის საკითხის გარკვევაზე გადავიდეს; ფოტოგრაფ ცოლს კი, ქმრის გამომეტყველება იმდენად შთამბეჭდავად მოეჩვენოს, რომ სკანდალიც შეწყვიტოს და ფოტოაპარატის მოსატანად გავარდეს… გაზვიადებულად ნაჩვენები ფაქტები უფრო ადვილად აღსაქმელია, მაგრამ ამასთანავე ზღაპრულობამდე არარეალურიც.

“მებუნდოვნა” ის აზრიც, რომ: „შეიძლება ადამიანების ამა თუ იმ ქცევის მიზეზი არა ფსიქოლოგიურ, არამედ იურიდიულ, ეკონომიკურ, რელიგიურ და ა.შ სფეროებთან დაკავშირებული ფაქტორი იყოს.“ ფსიქოლოგია განყენებული მოვლენა ხომ არ არის, იურიდიული, ეკონომიკური და რელიგიური ფაქტორებისგან დამოუკიდებლად არსებული „მხოლოდ-მეცნიერება“, ის სწორედ ის თანამდევი პროცესია, რომელიც არამარტო იურიდიულ, ეკონომიკურ და რელიგიურ, არამედ „ა.შ“ სფეროებშიც მიმდინარეობს.

და ბოლოს, ბევრი კი ვიმსჯელეთ სამოუკინა ნ. ვ.-ს ფსიქოლოგებისადმი მიმართულ სტატიაზე, მაგრამ იქნებ საჭიროა თავად მასაც დაესვას შეკითხვები? კერძოდ: გასარკვევია, რატომ გაქვთ ფსიქოლოგების მიმართ ასეთი ნეგატივიზმი დაგროვილი? რაში მდგომარეობს თქვენი პრობლემა? და საერთოდ, იქნებ გაიხსენოთ, რა შეგემთხვათ 5 წლამდე…

ინტერვიუ ქვეცნობიერთან!

რადგან სიყვარულზე ტირილი და მოთქმა თქვენდა და ჩემდა სასიხარულოდ დავასრულე, ბლოგის პირველსაწყისებთან, ანუ ფსიქოლოგიასთან დაბრუნების ჟამმა ჩამოჰკრა. ლევან ზარდალიშვილის ლექციას დავესწარი ერთი კვირის წინ; ჰიპნოზები, თვითშთაგონება, შთაგონება და ა. შ. იყო მთავარი თემები, მაგრამ ყველაზე მეტად რამაც დამაინტერესა და ჩემი 4 დღიანი ბათუმური ვოიაჟის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი გასართობი გახდა (ამ ვოიაჟზეც დავწერ ცოტა ხანში), ეს იყო “საუბარი ქვეცნობიერთან”.

თუ თქვენ საკუთარ ქვეცნობიერთან გასაუბრების სურვილი გაქვთ, დაგჭირდებათ:
1. პასტა
2. ფურცელი
3. ძაფი ან ძეწკვი რომელზეც ჩამოკიდებთ ჭანჭიკს (ან რამე ნივთს, რომელსაც საკმარისი სიმძიმე ექნება, რომ ძეწკვი დაჭიმოს და არც ისე მსუბუქი იქნება, რომ ჰაერზე იფარფატოს). ამის მერე ფურცელზე ხატავთ ამ სქემას:

და ბოლო ეტაპზე, ხაზების გადაკვეთის ადგილის თავზე გიჭირავთ ძეწკვზე ჩამოკიდებული ჭანჭიკი და საკუთარ ქვეცნობიერს უსვამთ შეკითხვებს. მიუხედავად იმისა, რომ თქვენ ხელი გაჩერებული უნდა გქონდეთ, ძეწკვი თავისით იქანავებს იმ მიმართულებით, რასაც ქვეცნობიერი გპასუხობთ შეკითხვაზე.

შეკითხვები ნებისმიერი სახისაა, ოღონდ თქვენ და თქვენს მიმდინარე გრძნობებს უნდა ეხებოდეს. (გავხდები მილიონერი? ასეთ შეკითხვაზე პასუხი ქვეცნობიერმა არ იცის და ვერც გიპასუხებთ.)

მაგრამ თუ რამეში ეჭვი გეპარებათ, საკუთარი გრძნობების გადამოწმება და განცდებში დარწმუნება გინდათ, მართლაც უალტერნატივო საშუალებაა! :P

4 დღის განმავლობაში ქვეცნობიერს დავუსვი და მივიღე პასუხი ამ და მსგავს კითხვებზე:

1. მიყვარს “ის”? არა (თან რა გამეტებით უარყოფდა, ერთი გენახათ!)
2. მენატრება? კი
3. ვარ ამბიციური? კი
4. მინდა უცხოეთში ცხოვრება? არა
5. ვარ კარიერისტი? კი

სცადეთ, არ ინანებთ! ;)

ფსიქოდრამა – ღალატი

დღეს მეორედ ვიყავი ფსიქოდრამის მონაწილე. სამსახურში რომ დიდი გაუგებრობა და ბურუსით მოცული მომავალი მაქვს, უკვე მითქვამს (ირიბად მაინც). პირად ცხოვრებაშიც გულგატეხილი შეყვარებულის როლში (ფსიქოდრამის მერე ამეკვიატა ეს სიტყვა) ვარ დარჩენილი. ასე რომ, მჭირდებოდა ზუსტად ეს: ახალი ხალხი, ახალი გარემო და ფსიქოლოგია!

ფსიქოდრამის წმინდა მეცნიერული განსაზღვრება ესაა:
ფსიქოდრამა ფსიქოთერაპიის მორენოსეული (იაკობ ლევი მორენო 1892-1974) ჯგუფური მუშაობის მეთოდია, დაკავშირებული „სპონტანურ თეატრთან“. ამ მეთოდის მეშვეობით შესაძლებლობა გეძლევა, საკუთარი თავი განსხვავებულ როლებში განიცადო, როლებს იმჟამად აქტუალური სიტუაციიდან (ან თავად შენთვის, ან ზოგადსაკაცობრიობოდ აქტუალური) გამომდინარე ირგებ. ფსიქოდრამის მიზანია საკუთარი ცხოვრებისეული რეალობის გაცნობიერება. ის ხელს უწყობს პიროვნებას, გვერდიდან დაინახოს საკუთარი მდგომარეობა გათამაშების და როლური გაცვლის მეშვეობით. ფსიქოდრამული გათამაშების დროს ადამიანი ერთდროულად არის საკუთარი დრამის მთავარი გმირი და მისი შემქმნელი (რეჟისორი).

სიტუაცია არის ასეთი: მონაწილეები ვსხდებით წრეზე, ვეცნობით ერთმანეთს, ვამბობთ საკუთარ თითო დადებით თვისებას, ვამატებთ რაიმე ჟესტს და ფსიქოდრამა გახსნილად ცხადდება:

პირველი შეხვედრა მოთელვითი ხასიათის იყო, დღეს კი როლებიც მოვირგეთ. ყველასათვის აქტუალური პრობლემა უნდა შეგვერჩია, საკუთარი გამოცდილებიდან გამომდინარე გვესაუბრა მასზე და შემდეგ ამ პრობლემის ამსახველი პატარა სცენა დაგვედგა. შევარჩიეთ ჩემ მიერ შეთავაზებული თემა: ღალატი (ეს ყველაფერი კონფიდენციალურობის ჩარჩოებშია მოქცეული, ამიტომაც მხოლოდ იმაზე ვისაუბრებ, რაც მე მეხება).

ზოგადი საუბარი ამ საკითხზე ყველას გვთხოვეს: პირადად მე, ჩემთვის აქტუალურ ორ თემაზე ვისაუბრე: პირველი, ეს იყო _ ცოლ-ქმრული ღალატი, მაშინ როცა ცოლი ღმერთქალიდან უკვე მოკვდავ ადამიანთა რიგებშია ჩამოქვეითებული, ქმარს კი ახალი თავგადასავლები და ახალი ღმერთქალი სჭირდება (ეს უშუალოდ მე არ მეხებოდა, მაგრამ მაინც…) და მეორე: როცა ”წამგლეჯის” როლში სხვა კი არა, თავად შენ აღმოჩნდები და მხოლოდ იმიტომ რომ მშიშარა ხარ (ანუ რაღაც მორალური კანონები კი არ გაბრკოლებს ისე ძლიერ, როგორც შიში) და პრობლემებს გაურბიხარ, თავს ანებებ სარისკო თამაშს (ეს უკვე ჩემი თავიდან გამომდინარე).

არ ვიცი, რატომ ვილაპარაკე ამაზე იქ და ისიც არ ვიცი, რატომ ვწერ აქ, მაგრამ ეს ისაა რაც მაწუხებს და ალბათ გამართლებას ველოდი მაშინაც და ახლაც. ასეთი საქციელის დიდი სიყვარულით, ან თუნდაც უარყოფით კონტექსტში, სხვა რაიმე სახელით მონათვლას. როცა ყველაფერი უკანასკნელ წვრილმანებამდე გარკვეულია, სრული სიმშვიდე მომიცავს ხოლმე, ეს გამომძიებლური სული კი, საკუთარ თავში ქექვისას მიაქტიურდება განსაკუთრებით.

როცა უკვე სცენაც დავდგით, ანუ გავანაწილეთ შეყვარებულებისა და კიდევ საბედისწერო მესამის (ქალი) როლი, ამ ყველაფრის განხილვაზე მიდგა საქმე და მე ”მესამეს” რასაც ჰქვია გადავუარე. პრინციპში ის ვთქვი, რასაც ვფიქრობდი: რომ ის უბრალოდ უსინდისოა, ასეთი ადამიანი კი წაგებული არასდროს არ რჩება. რაც შეეხება მოტყუებულ შეყვარებულს, ის საბრალოა, ღალატის დროსაც შესაბრალისია და თუ ამ ღალატს მიტოვება მოჰყვა, მაშინაც საწყალი იქნება. ბიჭმა თვითონ არ იცის, რა უნდა. მაგრამ ბოლოს მაინც ყველა დავინდე (ჩემში ფილანტროპმა გაიღვიძა!), დამნაშავის ძიების არეალი გავაფართოვე და დავასკვენი რომ: ბიჭი დამნაშავეა იმიტომ, რომ იმ ”მესამეს” თვალებს უჟუჟუნებდა და ”დიდი სიყვარულის” იმედი ჩაუსახა, შეყვარებული გოგო იმიტომ, რომ თვალებს იბრმავებდა და თავს იტყუებდა, და ის ”მესამე” იმიტომ, რომ ”ინტრიჟკაზე” უარი არ თქვა.

საბოლოოდ ვიტყვი, რომ ზეშთაგონება არ მწვევია, მაგრამ საკუთარი პრობლემის გაზიარებამ ცოტა გამათავისუფლა, კიდევ ერთხელ მივხვდი, რომ მიყვარს პუბლიკის წინაშე გამოსვლა და პლუს ამას, მიყვარს გულახდილობა, თუნდაც სრულიად უცნობი ადამიანების წინაშე (პირიქით, მათთან უფრო მეტადაც კი).