ტრაგიკული Forever alone

აქამდეც კი ვიცნობდი შორიდან, მაგრამ, ამასწინ, ფეისბუქის შავი იუმორის გვერდზე შემთხვევით მოხვედრილმა, უფრო სრულად გავისიგრძეგანე Forever alone-ს არსებობის მთელი ტრაგიზმი… ვისთვისაც ამ მომენტამდე უცნობი იყო და ჯერაც არ აეჩუყებინა გული თვალცრემლიან, გაურკვეველი სქესისა და ჯიშის არსებას, მათთვის მემე Forever-alone-ს პორტრეტი.

ცნობისათვის, ის დაახლოებით 2010 წლის აპრილ-ივნისის შუალედში დაიბადა და მალევე მოიპოვა პოპულარობა. ინტერნეტ-მომხმარებლებს კი თავი იმითი დაამახსოვრა, რომ სხვადასხვა ცხოვრებისეულ სიტუაციაში მოხვედრილი საბოლოოდ მუდამ მარტოსული რჩება.

ირონია იქით იყოს, მაგრამ ამ პერსონაჟის პრობლემები იმიტომაც არის ასე «გულშიჩამწვდომი», რომ მისი ისტორიები ადამიანებისთვის ნაცნობია. (მე, პირადად, ამ ქვედაზე შემიძლია ხელი მოვაწერო )

მარტივი ჭეშმარიტებაა, რომ ადამიანის ერთ-ერთი მძლავრი მოთხოვნილება, ეს არის: ჰქონდეს ხანგრძლივი და ახლო ურთიერთობები სხვებთან.

Forever alone-ს მდგომარეობაში მყოფი ტიპი კი რისკის ქვეშ არის. ის გვალვაში მოხვედრილი მცენარეს ჰგავს, ისეა წყალს დახარბებული, დაბრმავებული ბენზინსაც სიხარულით შეისრუტავს.

შედარებისთვის, ცხოველები დაბადების პირველ საათებსა და დღეებში აქტიურად ეძებენ «დედის ხატს». ისინი იმახსოვრებენ ახლოს მყოფ საგნებს და შეიძლება ნებისმიერ მოძრავ არსებაზე, ადამიანის ჩათვლით გადაიტანონ თავიანთი ინსტინქტური რეაქციები — ეს ფენომენი იმპრინტინგის სახელითაა ცნობილი. პატარა ასაკი და ჩამოუყალიბებელი გონება ადამიანის შემთხვევაშიც ყველაზე ადვილად ემორჩილება ზეგავლენას. მაგრამ, რაც ყველაზე საინტერესოა, როგორც ჩანს იმპრინტინგის  მსხვერპლი მოზრდილი ადამიანიც შეიძლება გახდეს, იმ შემთხვევაში, თუ ვერავის ხედავს ისეთს, ვისი მხარდაჭერის იმედიც ექნებოდა, ნერვული სტრესი აქვს და თავს არაეფექტურად მიიჩნევს.

ესეც ძალიან ტრაგიკულია :(

 ანუ, Forever alone ისეთი მიტოვებული შეყვარებულის როლშია, რომელიც ტკივილის გასაქარვებლად და სიცარიელის შესავსებად პირველივე მოძრავ ობიექტს აეკიდება. ამ ობიექტის თვისებებსაც დამახინჯებულად აღიქვამს და საერთოდ მისი შთაბეჭდილებები არავითარ ლოგიკას არ იქნება დაფუძნებული.

ზოგადად, ადამიანები უფრო გულწრფელები მაშინ ხდებიან, როცა უგუნებობა აწუხებთ. მარტოსული ადამიანების ერთ-ერთი მთავარი უბედურება კი ისიცაა, რომ ვერავისთან ახერხებენ სულის გამოთავისუფლებას. ადამიანი გულახდილობას ავლენს იმასთან, ვისაც იყვარებს (თუნდაც არაჯანსაღი იმპრინტინგის წყალობით) და გულწრფელობის გამოვლენის შემდეგ მეტად უყვარდება ის.

მაგრამ Forever alone-ს პრობლემა კიდევ უფრო გართულდება, თუ გადაწყვეტს, რომ იმაზე მეტს გასცემს (თუნდაც ეს მხოლოდ გულღიაობის ხარისხი იყოს), ვიდრე იღებს. — ეს იმ უსამართლობის განცდას გამოიწვევს, რომელიც საბოლოო ჯამში დისკომფორტისა და ურთიერთობით უკმაყოფილების წყარო გახდება.

ასე რომ, ისიც საკითხავია, ჯობია სამარადჟამო მარტოსულობით იტანჯო, თუ ილუზიებით მოიტყუო თავი…

P.S. პოსტი განგებ არ მოვათავსე ფსიქეს კატეგორიაში, ამისთვის ზედმეტად სუბიექტურია და ის ერთ, კონკრეტული ადამიანს ეძღვნება :)

გა2ებული

Kohinor’s Blog-ი მომავალ თვეს 2 წლის ხდება, წესით და რიგით, ამ ჩანაწერსაც 9 ოქტომბერს უნდა ვაქვეყნებდე, მაგრამ გულმა ვერ მომითმინა, არასდროს დამიწერია შემაჯამებელი პოსტები და ასეთ შესანიშნავ ინიციატივას “2 კვირით ადრე, თუ 2 კვირით გვიან” არ უნდა აბრკოლებდეს. არქივის პოსტებს გადავხედე ბლოგის დაბადების ზუსტი თარიღის დასადგენად და მოგონებები ამომიტივტივდა, ძალიან შებოჭილი ვწერდი თავიდან, ყველა სიტყვას ვწონიდი, სურათების ატვირთვა და სიტყვების გაბოლდებაც კი არ ვიცოდი, ჩემი ძველი პოსტები მონოლითური ნაგებობია, ერთ ადგილას ვერ შეასვენებ თვალს.

ორწლიანი სტაჟის მერე, შემიძლია ვთქვა, რომ ბლოგს აქვს გარკვეული მახასიათებლები, კერძოდ: თითოეული კომენტარი და ლაიქი იმ განსაკუთრებული სოციალური ჯგუფის წევრად მაგრძნობინებს თავს, რომელსაც მხოლოდ ვირტუალურად ვიცნობ. ამიტომ ჩემი ბლოგი არასდროს ყოფილა დღიური. რაც უნდა პირადულობაზე ჰქონოდა პრეტენზია, ამ მესამე პირების ნაგულისხმევი არსებობა გარკვეულ ჩარჩოებს და წესებს მაინც დაუდგენდა. აქ შეიძლება ითქვას, პოლარიზებას ვუკეთებ აზრებს, რაღაცას უფრო მეტად გამოვკვეთ და უფრო ვუსვამ ხაზს, რეალურად ასე რადიკალურად არც ვაზროვნებ. ბლოგზე მთავარი მკითხველია, თუ ვყვები ამბავს უცნობი ადამიანებისთვის, არ უნდა გამომრჩეს წვრილმანი დეტალები, რაც ჩემთვის თავისთავად ცხადს, გაუგებარს გახდის სხვისთვის.

კიდევ ერთი შემზღუდავი ფაქტორი არიან ნაცნობები, რომლებიც “Kohinor”-ს კითხულობენ, მე ვერასდროს ვწერ მათზე და Publish-ის ღილაკზე დაჭერამდე, წამით მაინც მიწევს დაფიქრება, რამე ხომ არ მივქარე.

თუმცა, ამ ორ წელიწადში დაგროვილი საუკეთესო პოსტები მაშინ დავწერე, როცა “ვნებებს” გულში ვერ ვაკავებდი და დიდად არ ვფიქრობდი სხვების აზრებზე. ასე მგონია, სხვა დანარჩენებს მაინც ეტყობა შალაშინის კვალი, ესენი კი ბუნებრივად იშვნენ და არა საკეისრო კვეთით. მაგალითად, პოსტი ჩემს ძმაზე ამერიკიდან მისი ჩამოსვლის ღამეს დავწერე, პოსტი ვირტუალურ ურთიერთობებზე მაშინ, როცა ძალიან გამივირტუალურდა ყველაფერი და რაღაცის შეცვლის სურვილი გამიჩნდა. არიან კიდევ ჩემი საყვარელი პოსტები, რომლებიც ფსიქოლოგიის ზეგავლენით დაიბადნენ, ჩანაწერები პერფექციონიზმზე და წაწლობაზე და რა თქმა უნდა პოსტი, რომლითაც პირველი გამარჯვება მოვიპოვე ვირტუალურ სივრცეში (გამარჯობა, “Sweet” !)

მაგრამ ხშირად, როგორც უკვე ვთქვი, ბლოგი ზოგად ტენდენციებს უფრო აღნუსხავს თუ რაზე ვფიქრობ იმ პერიოდში, მაგრამ გაცილებით არაზუსტად გამოხატავს იმას, თუ რას ვფიქრობ. ერთი წლის წინ ყურებამდე შეყვარებული ვიყავი, მაგრამ ისე მეშინოდა, რომ მას არ წაეკითხა, ან საერთო ნაცნობები არ გადაწყდომოდნენ ბლოგს, რომ ყველაფერი მივალამაზ-მოვალამაზე და გადავაკეთე, რაზეც ვწერდი და საერთოდ ანონიმურობის დაცვის მიზნით მხოლოდ ემოციების აღწერა მიწევდა და არა ფაქტების. ისე არ მინდა, გამოჩნდეს, თითქოს ვმსახიობობ და ვიტყუები, უბრალოდ ჩემთვის პოსტების ლიტერატურულად გამართვა საკმაოდ მნიშვნელოვანია და შეიძლება უფრო ხშირად იმაზე ვფიქრობ, თუ როგორ ვწერ და არა რას. წმინდად გასტრონომიული თვალსაზრისითაც, საჭმლის გემო ცხადია, მთავარია, მაგრამ მნიშვნელოვანია გაფორმებაც.

ჰეფი ბირთდეი, კოჰინორ! :*

ვისთვის როგორ, მაგრამ 2 წლის მერე, შემიძლია ვთქვა, რომ მე პირადი ბლოგი დღიურზე მეტად ეროტიკულ გამოცემას მაგონებს, აქაც შიშვლდები, მაგრამ ლამაზად და თანაც ბოლომდე არა…

Mondscheintarif (2001)

ამხელა შუალედების მერე როცა ვხსნი ვორდპრესის ფანჯარას, უხერხულობის გრძნობა მიპყრობს. თითქოს მიტოვებულ სახლში შევდივარ – ნესტიანი კედლებიდან აბლაბუდებს ვაშორებ, ხელის გულებით ვწმენდ მტვრის სქელ ფენას და ახალი პოსტისათვის ადგილს ვასუფთავებ. ამ ხნის განმავლობაში, დასაწერი თემები მიდიოდნენ და მოდიოდნენ, მახსენდებოდნენ და მავიწყდებოდნენ… ახლაც ვერ ვიტყვი, გენიალურმა აზრმა შემიპყრო და იმიტომ-მეთქი, უხერხული დუმილის დასარღვევად უფრო ვწერ ამ პოსტს.

პოსტი Mondscheintarif-ს ეძღვნება, ახლახან ნანახ მელოდრამას. გერმანული ფილმები კი (ყოველ შემთხვევაში, ის მცირე რაოდენობა, რაც მე მინახავს), ჩვეულებრივ ხალხზეა: არც ისე ლამაზებზე, არც ისე ჭკვიანებზე, არც ისე წარმატებულებზე… აქ ადამიანებს ზედმეტი კილოგრამები აწუხებთ და ცელულიტიც კი აქვთ. ანუ გერმანული ფილმები ზოგადად და ეს ფილმი კონკრეტულად, დედამიწის მოკვდავ მცხოვრებლებზეა და არა, ჰოლივუდის მსგავსი, უცხო პლანეტის ბინადრებზე.

ფილმში დიალოგებს მონოლოგები ცვლის, უფრო სწორად, მონოლოგი მთელს ფილმს გასდევს, დიალოგები უფრო ცოტაა. მონოლოგების ავტორი კი მთავარი გმირი გოგოა – კორა. აი, ზუსტად ის, არაფრით გამორჩეული. მაგრამ ჩვეულებრივი გოგოს ჩვეულ საფიქრალს და განცდებს კი არაჩვეულებრივად გადმოსცემს.

მელოდრამა ვახსენე და, რა თქმა უნდა, ფილმში არის მთავარი გმირი მამაკაციც, რომელსაც კორა ცოტა არ იყოს უხერხულ სიტუაციაში გაიცნობს. გინეკოლოგთან ცისტიტის გამო მისულს, თავისი ექიმის შემცვლელი “პრინცი” დახვდება – ექიმი დანიელი. ეს მომენტიც წმინდად ქალური თვალით არის დანახული, აკვირდება აღფრთოვანებული გოგო ამ შესანიშნავი კაცის შესანიშნავ ხელებს და წარმოიდგენს როგორ ეფერებიან ეს ხელები. (აღიარეთ, გექნებოდათ ასეთი ფიქრები! მე პირადად, მაქვს კაცის “რჩეული” სხეულის ნაწილი – ფართო ბეჭები. სულ რომ არ მყავდეს სახეზე ნანახი, უკნიდან შემჩნეული ასეთი ბეჭები ავტომატურად განმაწყობს მათზე თავის დასადებად. როგორც დიდი მაკდონალდსი იტყოდა: მმმმაგარია!) აბა, როგორ წარმოგიდგენიათ, ოცნების მამაკაცთან ცისტიტზე საუბარი? კორაც ექიმთან ვიზიტის მიზეზად რაღაც სისულელეს დაასახელებს და ასე გამოძვრება.

ოოო, მეორეჯერ კიდევ უფრო უხერხულ სიტუაციაში გადაეყრებიან ერთმანეთს! მაგას არ მოგიყვებით, უყურეთ!

რაც მომეწონა ამ ფილმში, ისაა, რომ ყველა ქალი აღმოაჩენს მთავარ გმირთან საერთოს. რაზე ფიქრობ, როცა “ის” აღარ რეკავს? იმაზე ხომ არა, რომ შეიძლება ნომერი დაკარგა, შეიძლება უბედური შემთხვევა მოხდა, ან სულაც იმიტომ არ რეკავს, რომ ახლობელი დაეღუპა? იმის დაშვება ერთი წამითაც არ შეიძლება, რომ დარეკვაზე არც უფიქრია. ბოლოს კი, მაინც გარდაუვალი ხდება ის აზრი, რომ ყველაფერი შენი ბრალია, თუნდაც ამ წყეული, ზედმეტი კილოგრამების! მაგრამ კორას საბედნიეროდ, ამ შემთხვევაში დანიელი დარეკავს და მესამე, გადამწყვეტი შეხვედრაც შედგება, უკვე ოფიციალური პაემნის სახით.

ქალები ამ ფილმში თქვენს დაქალსაც აღმოაჩენთ. იმას, ყოველთვის ყველაფერში თქვენზე უფრო გამოცდილი რომ არის და მუდამ კაცებთან ურთიერთობის დაუწერელ კანონებს გასწავლით. რა თქმა უნდა, პირველი პაემნისთვის მზადების მომენტში დაქალი კორასთანაა და დარიგებებს არ იშურებს. შეიძლება ის მომენტიც ნაცნობად გეჩვენოთ, როცა შეხვედრაზე გასვლამდე, კორა წინასწარ წერს ბარათზე “პრინცთან” შესაძლო სასაუბრო თემებს. ეს ბარათი ლამის პაემანსაც კი ჩაუშლის!

ქალური ფანტაზიებით გაჯერებული რომანტიკული წარმოსახვებიცაა ფილმში. არ დავიჯერებ, რომ არ გქონიათ! მე სულ ცხენებზე მოჯირითეებად წარმოვიდგენდი ჩემს თავსა და რჩეულებს. ერთხელაც არ ამიხდა…

ეს არ არის რევიუ, ციტატების დასაზუსტებლად ხელახლაც კი არ გადამიხვევია ფილმი. უბრალოდ ემოციას გიზიარებთ მამაკაცებს, იმისთვის, რომ ნახოთ და ბოლოს და ბოლოს მიხვდეთ, როგორ აზროვნებენ ქალები. მოგმართავთ, თქვენც: არც ყველაზე ლამაზებო, არც ყველაზე ჭკვიანებო და არც ყველაზე წარმატებულებო, ნახეთ! ეს ფილმი ჩვენზეა, ჩვეულებრივ ქალებზე.

რაც შეგეხებათ, “ბედის საჩუქრებს”, სჯობს არ უყუროთ, მაინც არ მოგეწონებათ :P

P.S. სამწუხაროდ, რატომღაც გადმოსაწერ ლინკს ვერ ვდებ, ფილმი შეგიძლიათ ნახოთ allmovies.ge-ზე, მელოდრამის განყოფილებაში.

ვისვენებთ

სექტემბრისთვის ამ ადგილას დაიწერება მორიგი გენიალური პოსტი, მანამდე ბლოგიც და მეც შვებულებაში გავდივართ :)