ქუჩაში რომ შემოგხვდეთ

მე არავინ დამთაგა, არადა, მეც მომინდა, ქუჩაში მიცნონ!

ამიტომაც:

თუ მარტო დავდივარ, დავდივარ სწრაფად, წელში ოდნავ მოხრილი და ჩემი სიბეცის გამო ვერ ვცნობ ვერავის. მხარზე დიდი ჩანთა მაქვს გადაკიდებული და ცალი ხელი მასზე მიდევს, მეორე ხელში ხშირად მიჭირავს მრავალ ნივთთა ასხმულა, რომლებიც თავისუფლად მოთავსდებოდნენ ან ერთმანეთში, ან ჩანთაშივე. სიარულისას ვხვდები ამას, ვჩერდები და ვიწყებ მათ ოპტიმიზაციას. თუ ისე მოხდა, რომ ჩანთა არ მაქვს თან, ხშირად არ ვიცი, სად წავიღო ჩემი ნევროზიანი ხელები, ამიტომაც ვაწვალებ მობილურს, ვჟონგლიორობ ხურდებით, ვჭმუჭნი ავტობუსის ბილეთებს.

დავდივარ გაშლილი, მხრებამდე თმებითა და ”ჩოლკით”, უშედეგოდ ვცდილობ თმები წითლად ვაქციო, ჯერჯერობით მოწითალო-წაბლისფრის სტადიაზე ვარ. მაცვია ძირითადად ჯინსები და მიკეთია ლითონის მრგვალი საყურეები, რომლებსაც ხშირად ვკარგავ და ახალს ვყიდულობ.

ყველაზე თავისუფლად სპორტულ, საშუალოძირიან ფეხსაცმელებში ვგრძნობ თავს, თუ ქუსლებზე ვდგავარ, ეს დიდ ძალისხმევად მიჯდება და თუ ”ქუსლიანი დღის” ბოლოს შემხვდით, დატანჯულ გამომეტყველებაზე აუცილებლად მიხვდებით, რომ ეს მე ვარ.

მაგრამ არის ქუჩაში მოსიარულე კოჰინორის 2 სახესხვაობა, იმის მიხედვით, მისი გული თავისუფალია თუ ვინმეთი გატაცებული:

პირველ შემთხვევაში მაქვს სერიოზული, როგორც ჩემი და აღნიშნავს – სამყაროს სვე-ბედზე დაფიქრებულის სახე, გამვლელებს თვალს ვარიდებ და იშვიათად ვიღიმები.

მეორე შემთხვევაში ხშირად მნახავთ ყურსასმენებით, იცოდეთ რომ ერთ კონკრეტულ სიმღერას ვუსმენ, დამთავრდება და თავიდან, დამთავრდება და თავიდან… ამ დროს დავდივარ გაღიმებული და მარტოკა ვიცინი კიდეც, ყველას ვუყურებ თვალებში და უხმოდ, მხოლოდ ტუჩებით ვღიღინებ.

და თუ შემოგხვდათ ხვალ, ზეგ, მაგზეგ… აუცილებლად ნახავთ მეორენაირ კოჰინორს და იმედია კიდევ დიდხანს ვერ ნახავთ პირველნაირს, მასთან შეხვედრა არც ღირს :)